අප්පච්චී සුදු සඳ කිරණට සීතල සෙවණට මගේ මුලු දිවියම හුරු වෙච්චි ජීවන අසපුව පුරා විහිදී ගිය සුවඳ

යළි නොඑන ඇයට සයනයක ගුලිවෙන්න කුමරිය ලෙසින් සිත් අහසේ පායන්න පුන්සඳ වෙමින් යළි නොඑන සෙනෙහසට පෙම් කළ

කොරෝනා විලාපය             විශ්වයේ විලාපය             මිහිතලේ විලාපය             මනුසිතේ කොරෝනා        කොරෝනා පණ රකින හුස්ම පොද හා

ආඩම්බරයි මට තවම මතකයි එදා පුංචි කුරුලු පිහාටුවක් වාගේ… රෝස මල් පෙත්තක පාටට මාගේ අතට ආව උඹව

අම්මා ලොකු උනාම ඇති කියලා හිතපු නිදහස නැහැ මට හම්බුනේ අම්මේ පුංචි කාලේ ලොකු වෙන්න හීන දැක්කාට

වියෝව අරලිය මල් පිපුණු සුදෝ සුදු පිට්ටනිය මැද තනියෙන්ම සැඟවෙන්න සිතුවේ ඇයි ඔබ පෙම්වතිය මා අදත් ඔබගේ

නවාතැනයි බ්‍රැන්ඩික්ස් අපේ සෙත සලසන තම නිවසට නෙත කඳුළැලි සැම හංගන හසරැල්ලක මුව සරසන සේයාවකි ඇය නමදින…

බිමට බාපං චන්දරේ… අමනාප වී ගෙයින් එළියටබැස්ස දා මහ කළුවරේඋඹට අහිතක් වෙන්නෙපා යැයිබැන්දා බුදුගෙයි යන්තරේදොස් කියාගෙන ආවා

රට ගියපු අම්මා බාල සංදියේ ඉඳලා වින්දේ දුකයි කඳුළයි එකට සමසේ…වසර පහළොව වෙද්දි දුන්නා සහේකට මං තරුණ

බ්‍රැන්ඩික්ස් අපේකම ලොව වටා සැරිසරා ඇවිදින් වසංගතයක් හෙමින්                  එබුණාමිනිස් ජීවිත සදාකාලික අන්ධකාරෙක ගිලී                          තිබුණාමුවෙන් මුව

උඹට තව ඇති නැද්ද නැවතියන් කොරෝනා දුප්පත් ද පොහොසත් ද කිසි දෙයක් නොබලනා පරිස්සම් නොමැති තැන ඉක්මනින්

අවදිවිය… මසැසින් නොව මනසින් කාලවර්ණ විය මිහිකත ගොම්මනක් විය මුල් සසර සෑම දනන්… පියවි ඇසින්… නික්මුනි සදහටම

ආදරෙයි අම්මේ කුමටද කවි කම් ලියනු බැරි නම් එකඳු වඳනක් ඔබ නමින් සදා සෙනෙහෙන් රැඳෙනු මා ළඟ

වදිමි මම හිස නමා දස මස කුස දරා               – මා හැදු මගේ අම්මා අත් නොහරිමි සදා

මව්පිය සෙනෙහස දස මසක් පුරා කුසේ දරා ආලෝකය මට                 පෙන්වූ ලෙයින් කිරත් වෙන් කරවා මගේ කුස ගිනි

මිණි පහනයි අම්මා පවන් රොදකි ගත දැවටෙන හඳ සිසිලකි      අම්මා අඳුර  දුරැර සහන් එළිය මට දුන් මගෙ

ආදරේ නැළවිල්ල අම්මා ! හිරුට පෙර නෙතු පියන් ඇර හිරු කිරණ අතරින් සිනාසී කිරට හඬන දරු පැටව්

ආලෝකයේ උල්පත පාට සරුංගල් මල් පෙති සිහින දැකපු අම්මා කුසේ දැරූ බිලිඳු රුවට ජීවය දුන් අම්මා ආහාර