සිරිකත ඇය මිහිකත වැනි බර නිතරම දරන්නී දියබිඳු වැනි සිසිලස නිති බෙදන්නී නේක වර්ණ හැඩ රටාද මවන්නී

අරුමයකි ආදරය විටෙක හිනැහෙන විටෙක හඬවන මෙතෙක් නොකියන මෙතෙක් කියවන දුන්විට නොලැබෙන පසුපස හඹායන කෙනෙකුට ලැබෙන නොලැබුනු

ඔව් මට පුලුවන්! හිතට පුලුවන් නම් කප්පරක් තරම් ආදරේ දරාගන්න ඇයි මට බැරි නුඹේ වෙන් වීම දරාගන්න

යහ ගුණදම් වඩවමු! ඉතා මොලකැටි සුමුදු සුසිනිඳු.. කිරිකැටියන්ගේ සිත් හරිම පිරිසිඳු.. වැඩුන කල එය මුලා වූ පසු..

දැයක ජීවනාලිය ඇය පවර ගිරිහිස අවර තුරු සිප පවන ගෙන එන සිහිල් මිහිසර ළදැලියන් ගේ සිනහා කැන්දන

මම මට ආදරෙයි සඳ ගෙත්තම් නෙක දස්කම් අහස පුරා මැවේවී…. හිත රිද්දන් ඇස වැස්සෙන් නේක දිනේ තෙමේවී..

නව අස්වනු මංගල්ලේ සඳ තරු අධිපති ශිවදෙවියන්ගේ.. සීමා මායිම් නැත අප දන්නේ.. සෝකය දුරලා සෙත සලසන්නේ.. හින්දුන්

අපේක්ෂා ඇහැළ මහේ දිනක දිදුලන නිල්මිණි දෑස බැඳුණු ඒ සෙනෙහස තාමත් ඒ ලෙසින් ම ය ගෙවී ගෙවී

පිබිදුණු අපි දහසක් සිතු පැතුමන් පොදි බැඳගන්නේ හිරුටත් හොරෙන් නව දවසක් අරඹන්නේ පෙර දුක් කම්කටොලු සැම බාධක

අහස සේ දරාගමු හිස් තැනක් නොතියාම හිනා වුණ අතීතෙක.. ඉකි බිදුම් සමරන්න අවැසි නෑ කිසිදාක… මතක රිදවනු

මම දිනනවාමයි අම්මේ.. වසරක් ගෙවී නව වසරක් එළඹෙද්දී… සුවදින් පිරුණු පොත් දෝතට හිමිවෙද්දී… බ්‍රැන්ඩික්ස් වෙතින් අපෙ මාවත

ස‍ළු වියන මනමාලි නෙතු අගට හිරු එළිය කලාතුරු දකින්න… පහන් කණුවක් ලෙසින් නිවස එළි කරන්න සළු වියන

අහිමි ප්‍රේමය සෙනෙහෙ දැනෙනවා දුරින් උන්නත්කැක්කුමයි මට නුඹ ගැන මං තරම් ඔය හිතට නැහුණද කියන්නකො කවුරුත් වෙන

ජෝකර් ලස්සන රතු පාට බෝල දෙකොපුලට ගැලපෙන බෝල බෝල ලෝගු පොඩ්ඩට කැපෙනවා කෙසඟ සිරුරට සරී ජීවිතේ විනිවිදව

මව්පිය සෙනෙහස රන්වැලියට උඩින් පායන පුරහඳේ එළියයි මහා බෝධියේ ළදලු පත් සිප හමායන සුවයයි කලා වැව් දිය

ප්‍රේමය කඳු හිසට හිස තියන් හිරු දෙනෙත් පියවෙනා තරු කෙවෙනි යට ඉඳන් නුඹෙ දෙනෙත් මුමුණනා නීල ගුවනැබ

பெற்றோர் பாசம் அம்மா என்று அழுகின்றேன் அப்பா என்று அழைக்கின்றேன் இருவரும் இல்லாமல் இதய வலியால் துடிக்கிறேன் பாசம் இல்லாமல் தினம் தினம்

பெற்றோர் பாசம் ஆயிரம் வார்த்தைகளில் யாரை பற்றி வேண்டுமானாலும் எழுதலாம்! ஆனால் என்னை எழுதியவர்களுக்கு நான் என்ன எழுத. எதை கொடுத்தும் வாங்கமுடியாத