අඩිපාර 01 ( මංමුලා නොවී යන්නට ) - සැඟවුණු අරුත්
අඩි පාරක් කියන්නේ සාමාන්‍යයෙන් ගම්බද ආශ්‍රිතව ඉන්න අයට නම් නුහුරු දෙයක් නෙමෙයි. මිනිස් ජනාවාසයක් ළඟම ඇති බවට පෙන්වන ප්‍රබලම සාධකය වෙන්නේ මේ අඩි පාර.
ඉතිං ඔබ හිතනවා ඇති ඇයි මේ ලිපියට අඩි පාර නමින් හැඳින්වුයේ කියලා.
මම ඒකට මෙහෙම උත්තරයක් දෙන්නම්…
අපි හැමදෙනාම ජීවිතයේ සෑම මොහොතකම යමක් ඉගෙන ගන්නා ජීවින්. අපි ජීවත් වෙන සමාජයෙන් හා වටපිටාවෙන්, ආශ්‍රය කරන මිනිසුන්ගෙන් ආදී නොයෙක් දේවල්වලින් අපි නොයෙක් අත්දැකීම් ගන්නවා. අපි ඒවා හඳුන්වන්නේ පාඩම් කියලා. නමුත් අපි පොඩි කාලේ පාඩම් කිව්වේ පෙතේ පතේ ඉගෙන ගත් දේවලට විතරයි නේ. ඔව් ඔබ හරි පොතේ පාඩම් තියනවා.
නමුත්,
ජීවිතයේ හරිම පාඩම උගන්වන්නේ පොතෙන් නෙමෙයි අත්දැකීමෙන්.
අඩි පාරත් අන්න ඒ වගේ…
අද මම කියන්න යන්නේ ටිකක් පරණ කතාවක්. කතාව පරණ වුනත් මම හිතනවා මෙයින් කියවෙන පණිවිඩය අද සමාජයට අඩිපාරක් 👣 වෙයි කියලා.
එක සිටුතුමෙකුට හිටියා පුතෙක්. තමන්ගේ ප්‍රත්‍රයා සමාජය ගැන ඒ හැටි දැනුමක් නැති බව මේ සිටුතුමා දන්නවා. ඔය විදිහට කාලය ගතවුණා. සිටුතුමා දැන් මහලුයි. ජීවිතයේ අවසාන කාලයේ ලෙඩ ඇඳට වෙලා ඉන්න කොට එයාට හිතුනා තමන්ගේ පුතාට අවවාදයක් දෙන්න. ඉතිං මේ සිටුතුමා එයාගේ පුතාට කතා කරලා මෙන්න මේ කවිය කිව්වා.
ගමනක් ගොසින් එළියක් ගෙන එන්න එපා
ණයට මුදල් දී ආපසු ගන්න එපා
දාඩිය නොගෙන්වන අහරක් ගන්න එපා
සිරුර කිසි පිණිස ගොස් නැඟිටින්න එපා
මේ අවවාදය පුතාට දුන්න සිටුතුමා එයාගේ අවසන් සුසුම් වාතලයට මුසු කළා.
ටික දිනකට පස්සේ මේ සිටුපුතා පෙලවහක් කරගත්තා. ඇය නම් බොහෝම උගත් තරුණියක්. දවසක් මේ සිටුපුතා ගමනක් ගියා. ගිහින් ආපහු එනකොට හොඳටම රෑ වෙලා. අද වගේ වාහන තිබුණේ නෑනේ. පයින්ම තමයි ගමන. රෑ පානේ ගමනක් යනකොට හැමදෙනාම මඟ එළිය කරන හුළු අත්තක් පත්තු කරගෙන යන එක සාමාන්‍යය දෙයක්. නමුත් සිටු පුතාට තාත්තාගේ කියමන මතක් වුණා.
” ගමනක් ගොසින් එළියක් ගෙන එන්න එපා”
තාත්තා දුන්න ආදර්ශය නිසා කිසිම එළියක් නැතිව, මහා කරුවලේ ගස් ගල්වල හැප්පි හැප්පි තුවාල කර ගෙන ගෙදරට ආවා.
ඇයි එළියක් අරන් ආවේ නැතතේ කියලා සිටු කුමරිය ඇහුවම ඔහු කියනවා තාත්තා කිව්ව වදන. ඒක අහගෙන හිටපු සිටු කුමරිය කියනවා ඒ විදිහට කිව්වේ,
ගමනක් ගියාම රෑ වෙන්න කලින් ගෙදරට එන්න කියන එක කියලා පහදලා දුන්නා.
තව දවසක් මේ සිටු කුමරිය දැක්කා සිටු කුමරා හැමකෙනාටම සල්ලි ණයට දෙනවා. නමුත් ආපහු ඒ ණය ඉල්ලන්නේ නැති බව. ඉතිං මේ ගැන සිටු කුමරාගෙන් ඇහුවා. එයා කිව්වා තාත්තා දුන්න දෙවැනි උපදෙස.
“ණයට මුදල් දී ආපසු ගන්න එපා”
සිටු කුමරියට හිනා. ඇය කියනවා ඒ කිව්වේ ණයට දෙන්න එපා කියන එක. නැතිව ණය දීලා ඉල්ලන්නේ නැතිව ඉන්න එක නෙමෙයි කියලා.
දවසක් දවල් කෑම වේල හදපු ගමන් මේ සිටු කුමරා, හරිම හදිස්සියේන්ම කෑම උණු උණුවෙම බෙදා ගෙන දාඩිය පෙරා ගෙන අත පිච්චි පිච්චි කන්න පටන් ගත්තා. සිටු කුමරිය ඇහුවා.
මොකද මේ විදිහට කන්නේ කියලා. සිටු කුමරා තාත්තා දුන්න තුන්වැනි උපදෙස කිව්වා.
“දාඩිය නොගෙන්වන අහරක් ගන්න එපා”
සිටු කුමරිය ඒ උපදේසේ නියම අරුත මේ විදිහට වටහලා දුන්නා.
“එහෙම කිව්වේ උණු උණුවෙන් කන්න කියන එක නෙමෙයි. දාඩිය මහන්සියෙන් වැඩක් පලක් කරලා තමන්ගේ ආහාර ලබා ගන්න කියන එකයි” ඇය තෙරුම් කළා.
තවත් දවසක් සිටු කුමරා වැසිකිළියට ගියා. ඔන්න තාත්තා දුන්න හතරවැනි උපදේශය මතක් වුණා.
“සිරුර කිසි පිණිස ගොස් නැගිටින්න එපා”
“සිරුර කිසි” කියලා කිව්වේ ශරිර කෘත්‍ය සඳහා වැසිකිළියට යෑම. මේ නිසා සිටු කුමරා වැසිකිළියෙම ඉන්නවා නැගිටින්නේ නැතිව. සිටු කුමරිය ආවා ඔහු පරක්කු මොකද බලන්න. එතකොට තමයි දැනගත්තේ මෙහෙම ඉන්නේ තාත්තා දුන්න හතරවැනි උපදේශය නිසා කියලා.
ඇය මේ කවි පදයත් සිටු කුමරාට තෙරුම් කරලා දෙනවා මේ විදිහට.
සිරුර කිසි උවමනා අවස්ථාවක් වූ විට ළිඳක්, පාරක් හෝ ජනයා ගැවසෙන තැනක නොයා යුතු බවත් එසේ යෑමෙදී එවැනි ස්ථානවලට කවුරුන් හෝ පැමිණි වහාම නැගිටින්න සිදුවන නිසා, ඒ කාර්යය සඳහා නියමිත සුදුසු තැනක ඒ අවශ්‍යතාවය කරන්ගන්නා ලෙසත් බව ඇය කියා සිටිනවා.
මේ විදිහට සිටු කුමරියට පුළුවන් වුණා සිටු කුමරාට තාත්තා දුන්න ආදර්ශ හතර ඔය විදිහට තෙරුම් කරලා දෙන්න.
කතාව නම් එතැනින් නිමි…
පොඩ්ඩක් හිතලා බලන්න, මේ ආදර්ශයන් අද කාලෙට කොච්චර ගැලපෙනවද කියලා…
සිටු කුමරා වගේ හිතන්නේ නැතිව…
සිටු කුමරිය වගේ වචන දිහා විමසිල්ලෙන් බලලා සැඟවුණු අරුත් හොයා ගන්න කියලා මම ඔබට කියනවා…
එහෙනම් ආපහු අපි හමුවෙනකම්
මේ අඩි පාරේ 👣 යන්න…
මම
ගලිවර්