ප්‍රීතිමත් නත්තල සීත සුළං රැලි දසත හමන්නේ ගහ කොළ මල් අතු රිකිලි නටන්නේ තරුවක් පායා අහසේ දිලෙන්නේ

කළුත් නැති සුදුත් නැති ‘අළු පාට’ තාල මැවෙන හැන්දෑවක මාල බැන්ද රන්දෝලක කාල රාමු අළු පාටින් මතක

සියපතක් මෙන් පිබිදෙමු කියා ඵල නැති නොමැතිකම් ගැන විසිරි සිහිනෙක සැරි සැරූ දවා රිදවයි සිත වරින් වර

ජීවිත පොතේ පිටු අතර ජීවිත පොතේ පිටු එකින් එක පෙරළුණත් මතකයේ රැඳුණු පිටු නැවත නැවතත් පෙරළා බැලූ

බෑනාට ආදරෙන් සේද සළුපිළි මැණික් අභරණ වත පුරා දිස්නය දිදී දුරට පෙනුණේ සුදට දිලෙනා මලක් වාගෙ විල

බ්‍රැන්ඩික්ස් අපේකමේ සෙනෙහසයි මේ උදේ රැයින් නැගිට, ඉරක් හඳක් නොදකින ටාගට් එක ටයිම් එකට ඉවර කරන්නට දෙවැනි

කියන්නම් ආදරේ ළමැද හරි මැද්දෙන් ම                  පළලා නුඹව හිත පතුලෙන් ම                 තියලා පරිස්සම් කරනවා                        සිතලා සුසුම් වැස්සක්

මිහි මත දෙවිවරු අන්තිම හුස්ම පොද ගිලිහී යන                   වේලේ ගිලිහුන හුස්ම යළි අරගෙන දෙන                තාලේ

මගේ දුවට ජයසිරි මා බෝධියට පුද කළ පියුමක් වගෙයි ඔබ මගෙ දුවේ කලා වැව් දියවර පිස හමා

ගැහැනියකගේ සුසුම හිමි ඔබ සටනකය රෝහලේ දිවා               රැයේ රටා දැමූ පැදුරේ මම හිඳිමි                         බියේ තබලා

කොරෝනා ඇය ගෙන ගියා ගිහින් එන්නම් අම්මේ කියලා ගිලන් රථයෙන් ඇය ගියා කුසේ සිටි සත්මසක දරුවත් ඇයත්

කැපවීමෙන් ලොව දිනන අපි උදෑසනින් නිවසින් පිටවී එන්නේ අගනා ඇඳුමක් අපි නිම කරන්නේ ගතේ දිරිය අප වෙනුවෙන්

යොවුන් ආදරය හිඳින්නට නොහැක මටනුඹ නැතුව තත්පරයක්සොයන්නේ නුඹේ රුවයිගෙවන හැම මොහොතක් දැනෙන්නේ මාගේමයි කියානෑනේ කිසි සැකයක්සිතන්නේ නුඹේ ගැනයිකොතැන

තාත්තා කොයිතරම් හයියෙන්අල්ලගෙන උන්නත්තාත්තේ ඉක්මනටඔය අත අතහැරුණා මටමං දන්නවාඅදත් මං තනිවෙන අසරණවෙනහැම මොහොතක මතාත්තා මගේ ළඟ ඉන්නවා

ගැහැනිය චන්ද්‍රයාගේ වටකුරු බව දමල්පෙතිවල සිනිඳු බව දහිරු රැස්වල කාන්තිය දමුවන්ගේ තියුණු බැල්ම දපිනි බිඳුවල සිසිලස දබට

මවු සෙනෙහස හසර නොදත් දිවි අරුණැල්ලේ මහා මේඝ සිඳ බිඳ දැමුවේ අසුරු සැණක් වූ ඔබේ සෙනෙහසමැයි හිරු

කුමරිය වසන්තය පමණක් ම නොව ගිම්හානය ද ස්වභාදම් මාතාව කලකදී විඳගත යුතුමය රටක් වුව ද එසේ ම

පතිනියකි මා අද අම්මේ… වැඳ ඔබේ දෙපා පිට වූ දින නිවසින් ම සිහිවන විටදි කඳුළු නවතන්න බෑ