ඇත් රැජිනියේ ඉකි ගසා හඬන්නට ඇවැසි මුත් සිනාසෙන… ඒ අතර විටින් විට කැස්ස හැදි හති අරින… ඉරි තැළුණු යටි දෙපා පොල්තෙලින් පිරි මදින… මන්ද ඇත්

වසන්තය දැන් ළඟයි මැණික බිඳී විසිරී ගියත් හදවත හිරකරන් මහමේරු දුකක හිනාවෙන හැටි හරිම පුදුමයි සිසිල ඇයි මේ දැවෙන හිතක ඇවිළිලා යන මේ ඉඩෝරය ගෙවී

කවියකි නුඹ දෑස මානයේ රැඳෙනා මේ හිත නුඹවම සොයනා කතරකට මිරිඟුවක් සේ නුඹ මට සිහිනයක් වෙලා නින්දෙන් මා හඬවාලා හිත රිදෙනා දුර ඇදුණා දවසෙම මගෙ

විඳින්නට දැන් ඒ වෙලාව වයන්නට මියුරු ලෙසකට බටනළාව නැගෙන්නට කලින් ගඟනට වැහිවළාව පිපෙන්නට සුවඳ කුසුමන් දැන් වෙලාව විඳින්නට හැකියි බිඳිමින් හුදෙකලාව තිවංක එස්. දිසානායක බ්‍රැන්ඩික්ස්

මිතුදම නන්නාදුනන්නන් පිරිවැරූ වැඩබිමේ තනිවෙලා හිඳිද්දී ඔබෙ දෙනෙත් හමුවුණා මගේ නෙත් සැරිසරද්දී… මඳහසක් නැගූයෙමි හුරුපුරුදු හින්දා හසරැළි නැගුවා ඔබත් පෙර සසරෙ හමුවුණිද මන්දා… එයින් පසු

ගැහැනිය සුමුදු මල් පෙති තරම් සින්දුයි – ඇගේ කම්මුල් ලස්සන මොනර පිළකට සමයි ඇයගේ කෙහෙරැල්ල මුදු දිලිසෙන ඈත අහසේ සඳ වගෙයි ඇගෙ මුහුණ පියකරු දිස්වන

අම්මා දසමාසයක් මා, කුස තුළ නුඹ දරලා රතු ලේ සුදු කිරට හරවා මට පොවලා ජීවිත ගමන දරුවන් වෙනුවෙන් පුදලා මෑණිය අපගෙ නිවසේ දෙවඟන වීලා ජීවිත

ප්‍රේමය නිදහසේ නෙතු පියා නිදන්නට වෙර දරන නෙතු පියන් අතරිනුත් මතකයක් ඉකිබිඳින රාත්‍රිය උසාවියකි අපේ හිතේම නඩු අසන… ළං වෙලා ආදරෙන් පොරොන්දු දෙන විටදි බැරි

ඒ ඔබයි දඩුවමක් දෙන්නපා කළ වරද ප්‍රේමයයි… නැවතුමක් තිවුවොතින් සුදු ඔබට පව් පිරෙයි… නපුරුකම් කෙරුවමුත් තාම මං ආදරේයි… මියෙනකම් මේ හිතේ එක්කෙනයි ඒ ඔබයි… මධූ

අප්පච්චි දියවරක් සේ ගලන මහ සාගරය මගේ පපුතුරේ හොවාගෙන දුන් සෙනෙහෙ නිමි නොවේ රන් වැටක් සේම හිඳ මගේ දිවි සුරැකුවේ ආදරෙයි අප්පච්චි තියෙන තුරු දිවි

පුංචි සිත්තරාවිට මුවා වෙවී ඉන්න එපා තවත් හැංගිලා මුලා නොවී යන්න මගක් නුඹට පෑදිලා මුදා හැරිය කුරුලු දුවක් ලෙසට ඉගිලිලා සොයා එන්න ලොවක අසිරි තටුව

සෙබළ පෙම කඳවුරට වෙලා මාසෙම වැඩ කරනා ගිනි අවියට මා හට මෙන් පෙම් කරනා උදේ පටන් රෑ වෙනතුරු දුක් විඳිනා හමුදා පෙම්වතෙක් ඇත මා හට