
ඇය තමයි ලස්සනම නදිය
ඇය තමයි ලස්සනම නදිය ගිනිගහන මද්දහනේ පැල් කොටේ ඈදී ගෙන තනිකමට කවි කිව්වේ උඹ හිතේ මවාගෙන මේ තරම් බර ඇද්ද ජීවීතේ ඉම හොයාගෙන තවත් මම
ඇය තමයි ලස්සනම නදිය ගිනිගහන මද්දහනේ පැල් කොටේ ඈදී ගෙන තනිකමට කවි කිව්වේ උඹ හිතේ මවාගෙන මේ තරම් බර ඇද්ද ජීවීතේ ඉම හොයාගෙන තවත් මම
සංසාරේ… දුවනවා දුවනවා හතර අත දුවනවා වැටි වැටී තැවි තැවී ආයෙමත් දුවනවා හරියකට නින්ද නැති කන්නවත් වෙලා නැති ඒත් මේ ඔලුගෙඩියෙ මහමෙරුව බරක් ඇති නිල්
සකිය මං නුඹේ පරම මිතුරූ හීන් නාරං හිඹුටු වේවැල් නොයෙක් පාරට හිතත් පෑරූ.. බාලේ සිහිවෙයි සකිය අපි විඳි පිරිවෙනේ ඒ අයුරු සොදුරූ.. රුදුරු සටනට නොයනු
ඇත්තටම නුඹ? අහම්බෙන් හම්බවුණු හමුවෙලා සිත් රැඳුණු මතකයි තාමත් නුඹව.. නුඹේ ඒ රුවම එදින සිට හැමදාම ගෙවෙන හැම මොහොතකම සෙව්වා මම හැමදාම හැමතැනම.. එදා නුදුටු
ඔබ වෙනුවෙන් ඔබට පමණක්! අත් හැරෙන අත් හරින ප්රේමයන් අතරේ නමකුත් නැති නිමකුත් නැති ප්රේමයක් හිතේ පුරවාන,,,,, මැයි මල් පිපෙන පරවෙන දිහා බල බල නුඹ
සින්න වූ ජීවිත අම්ම සින්න වී ඇත ටී ෆැක්ටරියේ තාත්තාගෙ බාහු බලය ගල් කොරියේ හැම හවසම දෙන්නගෙ කන්දොස්කිරියේ ඇත වේදනාවන් සඟවාගෙන පපු හරියේ නොකරත් වැරදි
හිතේ සිතුවිලි හරි අපූරුයි එකම දවසක අසුරු සැණෙකින් හිතේ සිතුවිලි දුවයි දස දෙස එවන් මොහොතක අපි අපේ වී දෑත් පටලා සිටියා සවසක ගුවනේ නැඟලා සැමට
බැති සිතින් පායලා පොසොන් සඳ බෝ පතක් සෙලවෙනා සුවය විඳබැති සිතින් පායලා පොසොන් සඳබුදු හිමිගේ දෑස් දෙස බලා හිඳනිවන් මඟ දුර ඇයි ද හිතනවද.. මලක්
උතුම් දානය – රුහිරු දානය ආගම් කුල ජාතිභේදදන් දෙනකොට නෑ බැලුවේමනුසත් සිත් පෙරදැරිවයිතම රුධිරය දන් දුන්නේ දවස් මාස බල බල මයිමේ වෙනකම් කල් ගෙව්වේකාටද ලේ
සොබාදහමට අදත් නඩු අහන දවසක් ගැබ්බරව මොර දෙද්දි හවස් වරු අහසක්…ඉඳ හිටක ඉකි බිඳී වලාකුලු දහසක්…වේගයෙන් හමායන සැඩ සුළං මාවත්..කියන්නට හදනවද කුමක් හෝ රහසක්.. ඇඹරිලා
දෙව්දුවයි නුඹ නැගණියේ… නංගියේ තවම අහසේ තරු ගනිනවදපන් පැදුරේ සුව හොඳ හැටි දැනෙනවදහීනෙන් ඇවිත් අම්මා ළඟ ඉන්නවදඅයියා නැතිව මේ රැය නුඹ ගෙවනවද තල් කොළ අතරින්
අම්මලාට ලැබේවා තෙරුවන් සරණ… ජීවිතේ පුරාවට දුක් ගැහැට වින්දකදුළු පිණි තවරලා මලින් මකරන්දවේදනා නිමක් නෑ දැවෙයි ගිණි කන්දසිතුවමක් තියෙයි ඈ ලස්සනට ඇන්ද…. වදාගෙන දරු පැටව්
මව්පිය සෙනෙහස නිදිවරා මුලු රැය පුරාවට දිය කළා මහ සෙනෙහෙ කන්දක් පාදලා ඇස් හෙළි කලා මඟ පිරෙව්වා කුස නොකර අඩුවක් ඇතත් කුසගිනි මහමෙරක් මෙන් හිනැහිලා
ප්රේමය මල්වලට නොබැන ඉන්නම්ඒක සුබ නිමිත්තක්එක වගේ නූනෙ ඇයි නොඅසන්නඒක උන්ගේම කැමැත්තක්ආදරේ කියන්නෙත්ජීවිතෙන් එක පැත්තක්මගෙ ලොවේ නුඹ කියන්නේමඟ හැරුණු ඇත්තක් මාළුන්ට බෑ තමයිගස් දිගේ නඟින්නතිනර්වලටත්
මව්පිය සෙනෙහස කෑමොර දෙද්දී උළ ලේණිය දරු දුකට පත්තිනි රෙද්ද උගුලා දමමින් යැද්ද මළ මෝහිණී මහ පාරේ වැහැරිච්ච අමු හෙවනැල්ල අපෙ අම්මා බුදු වෙච්ච… දහ
ප්රේමය කියන්නේ අවශ්යම ඔසුවක් පැන් පොදක් ඉසින්නට හදවතේ ප්රේමයට ඉඩක් දෙනු මොහොතකට ඒ ගැන කියන්නට ආදරේ තවරලා රස පිරුණු කවියකට තවත් හැඩ කරන්නම් දැනෙන ලෙස
නිම නොවන මව් සෙනේ ළමැතුරේ හොවාගෙන- නුඹ දුන්න ආදරේ ඇති තරම් සුව තිබුණු නුඹ උකුල් යහනතේ දැඩි වෙද්දි ගත සවිය – මදි වුණා ඒ සෙනේ
අසීමිත ගුණ කඳ ඔබයි පියාණෙනි දහඩිය පෙරා මහ දවාලෙත් මහ පොළොව එක්ක හැප්පුණූ සියොළඟම වාරු ගෙන සිය පවුල වෙනුවෙන් කැපවුණූ දරන්නම බැරි මහා වරුසා ගලා
මවකගෙ ගුණ නැත නිම්මා කවියක් ලියමි කියනට නුඹෙ ඇති වරුණා සසරක් නිවෙන තරමට හදවතෙ කරුණා දිනකර ලෙසම නිවසට ගෙනෙමින් අරුණා පපුවක් නිතර දරු ළඟ සෙනෙහෙන්
සොඳුරු මිතුදම අපි අපිව හඳුනගෙන කාලයේ ඇවෑමෙන් මිතුදමට දස වසයි.. සොයුරියේ අසාපන් වැරදි තැන දබර වී සහෝදර ප්රේමයෙන් ගෙව් ඒ අතීතය සොඳුරුදැයි කියාපන්… Facebook Facebook
පෙමක අරුමය සඳවත තවම අහසට වැඩියේ නැද්ද හිතවත නුඹට ප්රේමය ලැබුණේ නැද්ද මුනිවත රකින කාලය ගෙවුණේ නැද්ද තවමත් ඔබට ඒ බව දැනුණේ නැද්ද හිරුරැස් හෙටත්