නිවන් ගිය අපේ අම්මා එන්නේම නැද්ද හුරු වෙච්ච පතොක් ගස් ඉඩෝරයට යක්ෂ මල් දුන්නා ඇරුණු කොට ඉල්ලුව

ගුරුවරුත් දෙවිවරු හිරු එබෙද්දී ගමට මිහිදුම් පිනි සළුව හකුළුවා ගනිපූ හතේ කණිසම වදින්නට පෙර ගෙදර බුදුනගේ දෙපා

නුහුරු සෙයිලමේ මඟ වැරදුණු යුවතිය “තුනුරුවනේ සරණයි පුතේ මගේ” මවුපියන් සෙනෙහසින් පැතුවාඉගෙන ගෙන දිවියම දිනන්නට සිහිනෙනුත් ඈ

අතරමං වුණු මිනිස්සු ලියා අවසන් මතක පොත් ඇත පිස දමා යළි ඇවිස්සූ හොයනවා තවමත් ඇතැම් පිටු ගිනි

සාරධර්ම සාඩම්බර ලෙසින් සේවයේ නිරත වන රටට ශ්‍රමය කැප කර මව්බිම රකින දහමට අනුව දිවි පෙවෙතක් ගත

සුකොමළ බිරිඳ හිමිදිරියේ නැගිට දැක්කෝතින් හරිම අගේපෙම්බරයි සුකොමළයි ඇය නළඟනක් වගේපුන්සඳ පෑයුවා වාගෙයි මූණ ඇගේවෙන කවුරුන්ද ඒ

ඉවසිය හැකි ද තව? තැළුම් පිට පිට පහර වැදුණමනිල්වෙලා පිට මැද්දෙ කැළැලිඅගින් අල්ලන් ඇදන් යන කොටගැලවිලා ගියේ කොණ්ඩ කැරලිරෑ

සුරකිමු පුංචි මල් කැකුළු මහ රෑට මොර දෙන ලේනියේ අසාපන් පියාඹා ගොසින් අර උඩ අත්තේ වසාපන් හීන් ඇස් යන්තමට බොර

ගැහැනු වහං කරගෙන හැඟුම් පොකුරක් නාඬා ඉන්නේ බැරිම හින්දා අතීතේ අපේ ආදරේ ගැන ඇස්වහක් වැදුණා ද මන්දා

ලිප් ගල් තුන උඩ බත් මුට්ටිය හිස් තැනක් නොතියාම හීනා වුණ අතීතෙක ඉකිබිඳුම් සමරන්න අවැසි නෑ කිසිදාක

ආදරෙයි අප්පච්චි හීනී ඇස් යන්තමට නිදිමතෙන් වෙරි වෙද්දි සරම් ඔකුවක් පුරා ලස්සනට නැළවෙච්චි ගීතයට නැළවෙන්න හැමවෙලේ හුරුවෙච්චි

හිත හරියට අහස වගේ පාට මැකුණු බිඳුණු සිහින පේළි පේළි අතර මවපු මුල් මැද අග පැටලැවිච්ච අමුතු

ඇය නමින් අම්මාය මිදුලෙහි කුණු කන්ද කාමරයේ රෙදි කන්ද අත්ලෙහි දැලි කන්ද නිවසෙහි වැඩ කන්ද විඳිමින් දුක්

නැවත එනු මැන ජීවිතයේ එකම පැතුම ඇස් මානයේ බොඳ වුණහම දැනෙනා මේ වේදනාව දරා ගන්න බෑ නුඹ

ආදර පුතණුවනි හිත පිරෙන්න රස මසවුළු නුඹේ කුසට නැති වුණාට පොතක් පැන්සලක් ගන්නට කාසි පණම් නැති වුණාට

විභාගය සුදුම පාටින් අලුත් පුසුඹක් කවමදාවත් වින්දෙ නැතුවට කකුලෙ මහපට ඇඟිලි තුඩු මට හිනාවුණේ එළියටත් පැනගෙන කැඩෙන

අම්මාට… ලස්සන ද රෑ අහස තරු හුඟක් පෑව්වම පාන්දර මීදුම ද සීතලයි අද නේද අම්මේ නුඹ මං

දරු පැටව් හිස් මුදුනෙ තියාගෙන අදහාපු ආගමේ පිළිසරණ නැතුවා ද කියා සැකයක් ඇතේ පාපතර යක්කුන්ගේ හිරි අරින්නට