ඒ නිසා කාගෙවත් එපා හිත් තලන්න… බලාපං  ආදරෙයි මහා මෙරක් කියාලා මහා හුඟක් තෑගී කර විටින් විට එවාලා පපුව මැද ඇවිලෙනා දුක් ගින්න බලාලා මැණිකේ

කවියෙකුට විතරමයි පුළුවන්… ගැඹුරු හුස්මක කිමිදි කිමිදී සෝ තැවුල් මග හරින්න.. කිකිණි සිනහව හද පුරෝගෙන සැනසුමේ සුව විඳින්න… නටු අගින් ගිලිහිලා වැටුනත් පුරුදු ප්‍රේමය පුදන්න…

පතිනිය මල් මුරයට මල් කඩන්න යන්න එපා ගඟ මැද්දට මම එන්නම් මල් අරගෙන ගම අයිනේ පොකුණ ළඟට කිරි වෙහෙරට මල් පුදන්න ගියදා මම අම්මා එක්ක

ජීවිතය කහ නිල් කොළ වලින් සැම කඩතොළු මැකුවා දුටුවිට අපව දහසක් දොරගුළු වැසුවා පෙරදා විඳපු රිදවුම් මතකය පැසවා සැඟවී ඉඳපු කඩියෙකු හදවත සැපුවා නෙක නෙක

දිය හොද්ද හිරු එබෙන්නත් කලින් අලුයම ඇහෙන කිචි බිචි කුරුළු නාද පරාදයි අපෙ තාත්තාගේ බනින කුණුහරුපයේ නාද මග හැරෙන්නේ නොමැති දේ නම් බිඳෙන වළඳක ”

පොඩි පුතුට ආදරෙන් පෙර සසරේ පුරුදු ලෙසට ඇවිත් කුසට මගේ මව් පදවිය දුන්නා මට පුංචි පුතා මගේ හීනෙන් නුඹ ආවෙ නැතත් ඇත් පැටියෙක් වගේ මගෙ

පොඩි සාදු සුවඳ දීගෙන පිපුන මොහොතෙම නටු අගින් මල් නෙළුනාදොහොත් වැඳලා ගාථා කියලම ආසනෙන් බිම හැළුනාසුදු වතින් මුළු වතම වහගෙන මළුවෙ වටපිට බලනාකාගෙ කාගෙත් කිල්ලෝට

මගේ මැණිකේ… පහන් එළියෙන් පිරුණු කුටියේබිමට පැදුරක් එලාලාහීන් සීරුවෙ ඇල වුනා මංහනේ හම්මේ කියාලාකුඹුර එක්කලා ඔට්ටු වුනු මගෙකොන්දෙ පැත්තක් දවාලාවාත කිපිලද එහෙම නැති නම්සාංකා හිත

මට අහිමි වසන්තය අහසක් සේ උසට සිතුවිලි පිරුණාට සයුරක් සේ ගැඹුරු මතකය තිබුණාට වෙන කාටත් වඩා සෙනෙහස පිදුවාට නුඹ් හිමි වුණේ මට නොව මගෙ මතකයට

මට වගේම නංගිටත් අම්මවත් නැති වෙයිද? අම්මෙක්ට තුරුළු වී නිදන්නට සුවසේ කරපු පිං මදි නිසා ඉතිං පෙර සසරේ අම්මෙක්ව අහිමි වී ගියායින් පස්සේ දරුවෙක්‍ට කවුරුත්

ආදර මතක වළා පෙළ පලා ගොස් අහස් කුස තනි වෙලා සලා පියපත් කුරුලො ඔච්චමට හැඩ වෙලා තලා මුළු සිතම මගෙ ඔබ වෙනත ගොස් බලා මුකුලිතව

මතක අමතක කරන්න බෑ හිරු සඳු නැගෙන්නෙ, අවරට යන්න බලාගෙන… රළ වෙරළට ඇදෙන්නෙ, සයුරට යන්න බලාගෙන… කුසුමක් පිබිදෙන්නෙ, පරවෙනා බව දැනගෙන… නුඹ උනත් ළං වුණේ,