සිටිනු මැන මගේ ලොවේ   නිවා සරතැස පිපි සිතඹර එකලු කර මගේ ලොව සදා සරා සඳ ඔබ

අවසරය මහන්සිය යන්නටත් එක්කලා පිලේ පැදුරක් එලා ගත්තා දෑස් අඩවන් වෙලා එද්දිම ඉදල් පාරක් සවන් වැකුණා නෙරිය

පළඟැටියො පහන් දැල්ලට පෙම් බඳින ඔය පළඟැටියො මේ අසාපන්නේ නිහඬ වී තව ලොවට කන් දී දෑස් නුඹගේ

පිය සෙනෙහසේ මහිමය බිහි වන දිනේ එළි වන තුරු නිදි වැරුව පිය පදවිය බලාගෙන පෙරුමන් පිරුව මහ

වියමන් මවන රන් ලිය ඉදිකටු තුඩට ප්‍රාණය පොවමින් නිතින සියුමැලි ඇඟිලි රඟ දෙයි රැඟුමක් ලෙසින පිවිතුරු සිනහ

පියැඹුවේ ඇයි ඈත එපිටක හුස්ම යදිනා සවන් පත් ළඟ දෑස තෙමුණේ නුඹේ විතර ද හීන අරගෙන අහස්

අනේ මන්දා… උපන් මොහොතෙත් මගේ තනියට කිසිවෙකුත් ළඟ නොහිටි හන්දා මියෙන තුරු ළඟ ඉන්නවාමයි කියන්නේවත් ඇයි ද

සොබාදම මැලවිච්ච මල් පොකුරු බිම බලන් ඉන්න කොට සත්තකින් මං හිතුවෙ හිරු තමයි සැර වැඩිම කුඩු පින්න

ගම්මානයේ මිහිරියාව වනරොද තුළින් ඇදෙනා පොඩි              කුරුල්ලනේ සුන්දර ගමකි පිහිටා ඇති යසට         

අම්මලා සෙනෙහසින් ගී ගයා තුන්යමේ නළවද්දි ලේ පවා සුදු වුණා දෙතන කිරි කර දෙද්දි දංකුඩෙන් බඩ පොත්ත

රැකගමු සොබාදම් මව හරිත පැහැයට නමක් ඇත්නම් ලෝකයක් වසඟයට ගත් වනාන්තර මිස වෙනත් කිසිවක් එයි ද මතකෙට

සොඳුරු ගෙත්තම් මවන්නී… සුමුදු සුසිනිඳු වතින් සැදි මුත් මලක් නොවුණා රුවැත්තී උණු කඳුළු නෙතු අගම රැඳි මුත්

ගැහැනියක් කියන්නෙම සුන්දරම කලාවක් සොයන්නට නොහැකි තැන විවේකී වෙලාවක් ලෝකයක් ඉදිරියෙත් විඳිමි හුදෙකලාවක් සිනහවෙන් කඳුළු කැට සඟවගත්

සමගිය බලයයි පරදේසක්කාරයින්ට යටත්ව සිටි                          ලංකාවට කාගෙන්වත් පිළිසරණක් ලැබුණේ නෑ           

සෙනෙහසේ උල්පත අහස් ගැබ තුළ හැංගු ආදරේ වැස්ස ලෙස මිහිපිටට දීලා නේක තුරු වැල් මලින් හැඩ කළ

ළමා ලොවට සොඳුරු හෙටක් ඉර හඳ තරු සේද වලාකුළින් පිරුණු අහස වගේ පුංචි පුංචි දූ පුතුනගේ ලෝකය

එකමුතුව රැකගනිමු නිදහස ජාතියෙන්වත් ආගමෙන්වත් කුළල් කා භේදය නොවී හිඳින තුරු එක ජාති ඇල්මෙන් එකම ධජයක් යටට

බත් ගස අවාරෙටත් ගම් හතකට තුන්වේලම පිරිමහන්න පොලොස් වගෙම කොස් වරකා පිරිලා තිබුණා නොවැ ඕසෙට හිතාමතා නිය