ප්‍රේමය මල්වලට නොබැන ඉන්නම්ඒක සුබ නිමිත්තක්එක වගේ නූනෙ ඇයි නොඅසන්නඒක උන්ගේම කැමැත්තක්ආදරේ කියන්නෙත්ජීවිතෙන් එක පැත්තක්මගෙ ලොවේ නුඹ කියන්නේමඟ හැරුණු ඇත්තක් මාළුන්ට බෑ තමයිගස් දිගේ නඟින්නතිනර්වලටත්

මව්පිය සෙනෙහස කෑමොර දෙද්දී උළ ලේණිය දරු දුකට පත්තිනි රෙද්ද උගුලා දමමින් යැද්ද මළ මෝහිණී මහ පාරේ වැහැරිච්ච අමු හෙවනැල්ල අපෙ අම්මා බුදු වෙච්ච… දහ

ප්‍රේමය කියන්නේ අවශ්‍යම ඔසුවක් පැන් පොදක් ඉසින්නට හදවතේ ප්‍රේමයට ඉඩක් දෙනු මොහොතකට ඒ ගැන කියන්නට ආදරේ තවරලා රස පිරුණු කවියකට තවත් හැඩ කරන්නම් දැනෙන ලෙස

නිම නොවන මව් සෙනේ ළමැතුරේ හොවාගෙන- නුඹ දුන්න ආදරේ ඇති තරම් සුව තිබුණු නුඹ උකුල් යහනතේ දැඩි වෙද්දි ගත සවිය – මදි වුණා ඒ සෙනේ

අසීමිත ගුණ කඳ ඔබයි පියාණෙනි දහඩිය පෙරා මහ දවාලෙත් මහ පොළොව එක්ක හැප්පුණූ සියොළඟම වාරු ගෙන සිය පවුල වෙනුවෙන් කැපවුණූ දරන්නම බැරි මහා වරුසා ගලා

මවකගෙ ගුණ නැත නිම්මා කවියක් ලියමි කියනට නුඹෙ ඇති වරුණා සසරක් නිවෙන තරමට හදවතෙ කරුණා දිනකර ලෙසම නිවසට ගෙනෙමින් අරුණා පපුවක් නිතර දරු ළඟ සෙනෙහෙන්

සොඳුරු මිතුදම අපි අපිව හඳුනගෙන කාලයේ ඇවෑමෙන් මිතුදමට දස වසයි.. සොයුරියේ අසාපන් වැරදි තැන දබර වී සහෝදර ප්‍රේමයෙන් ගෙව් ඒ අතීතය සොඳුරුදැයි කියාපන්… Facebook Facebook

පෙමක අරුමය සඳවත තවම අහසට වැඩියේ නැද්ද හිතවත නුඹට ප්‍රේමය ලැබුණේ නැද්ද මුනිවත රකින කාලය ගෙවුණේ නැද්ද තවමත් ඔබට ඒ බව දැනුණේ නැද්ද හිරුරැස් හෙටත්

ඇය තමයි ලස්සනම නදිය ගිනිගහන මද්දහනේ පැල් කොටේ ඈදී ගෙන තනිකමට කවි කිව්වේ උඹ හිතේ මවාගෙන මේ තරම් බර ඇද්ද ජීවී⁣තේ ඉම හොයාගෙන තවත් මම

සංසාරේ… දුවනවා දුවනවා හතර අත දුවනවා වැටි වැටී තැවි තැවී ආයෙමත් දුවනවා හරියකට නින්ද නැති කන්නවත් වෙලා නැති ඒත් මේ ඔලුගෙඩියෙ මහමෙරුව බරක් ඇති නිල්

සකිය මං නුඹේ පරම මිතුරූ හීන් නාරං හිඹුටු වේවැල් නොයෙක් පාරට හිතත් පෑරූ.. බාලේ සිහිවෙයි සකිය අපි විඳි පිරිවෙනේ ඒ අයුරු සොදුරූ.. රුදුරු සටනට නොයනු

ඇත්තටම නුඹ? අහම්බෙන් හම්බවුණු හමුවෙලා සිත් රැඳුණු මතකයි තාමත් නුඹව.. නුඹේ ඒ රුවම එදින සිට හැමදාම ගෙවෙන හැම මොහොතකම සෙව්වා මම හැමදාම හැමතැනම.. එදා නුදුටු