
දන් දුන් ලේ බිඳුව
මියැදෙන හදකට ජීවය දෙන්නටහැකිය මා හට උදව් වන්නටසිතා සිටිමින් කල් ගෙවන විටලැබුණි පණිවුඩයකිය මා හට නියම කරගත් දිනයලේ බිඳක් දන් දෙන්නළඟාවන විටදී මගේසිත කියයි දිව
මියැදෙන හදකට ජීවය දෙන්නටහැකිය මා හට උදව් වන්නටසිතා සිටිමින් කල් ගෙවන විටලැබුණි පණිවුඩයකිය මා හට නියම කරගත් දිනයලේ බිඳක් දන් දෙන්නළඟාවන විටදී මගේසිත කියයි දිව
දෙරණේ අඳුරු දුරු කළ දෙවි සඳ පාන සරණේ නුඹයි සැම වෙත සෙනෙහස ගේන වරුණේ කුමට ඔබ මිනිසෙකි අසමාන අරුණේ ඔබ වෙතයි හද ඇසි
කෝකිල නාදය අතරින් කජු නාඹර ඵල තුරුඟින් වසත් සමය පැමිණි මගින් ආවේ මරුවා එසැනින් මිනිසුන් ගෙට කොටු වුණා වන සියොතුන් ඉගිලුනා පරිසරයම හැඩ වුණා ලොව
හීනෙන්වත් නොසිතුව වෙලාවටනුඹ ඇවිදින් අපෙ ජීවන රටාවටඉන්නට උදා එක්තැන්වී ගෙදරටමකවදා ද යන්නේ සැනසුම දී ලෝකයට සොබා දහම
සාලය මැදට එක් වී සියලු දෙන මාපිය සෙනෙහෙ විඳිමින් තුරුලට ම පැන ආගිය තොරතුරින් දොඩමළු වී ගෙවුන සිහිවෙයි ඒ අතීතය හද
වළාකුළු මත නැගුණු ඇසළ සඳ කලුවරටපිපුණු මෘදු කුමුදු මල් ළං කරන් ඔය ළැමටපියෙන් පිය නැගෙමින් මහ සෙනඟ මැද බුදු පුදටඅහඹුවක් ලෙස දුටිමි නුඹෙ දෑස පෙර
ගිනිහල් ගේ ගිනි කාගෙන වෙහෙසට නෙත් රතු වුනාද දුහුවිලේ රුදු පහරට මැලවුණු ගත වියැලුනාද පවනැල්ලේ අතුරාගෙන දරු සෙනෙහස පුද කළාද අරුණැල්ලේ මල් සුවඳට මව් සෙනෙස
අසාර කතර තුළතුෂාර සිසිල බෙදමින්දයාව දෝවනය කරන්නාවුඅතරක් නොමැති දිවිමංතලාවේදොරටුව අභියසවිරාජමානව වැඩසිටිනා අප්පච්චි… රුධිරය කිරි නොවුනත්නිමක් නොවන දරු සෙනෙහස අභියසකඳුළු සාගරයේ උරුමකරුවාඅප්පච්චි… අව් වැසි ආශිර්වාදයක් කරගනිමින්සඟවාගත්
දුරක් ගෙවා එන්නෙමි මම කාසි පනන් සොයා ගන්නවයසට යන කලකදි නැහැ කාටත් කරදර කරන්නපාන්දරම අවදිවෙලා රස බොජුනක් උයා ගන්නදක්ෂයි මම හැමදාමත් පැවරුන වැඩ නිම
රණ්ඩු වී යාලු වී සිට්යමුත් අපි එකටසතුටිනුයි මා සිටියේ මුලු ලොවක් ලැබුණු ලෙසනුඹ සමඟ එකතු වි යන ගමන සුන්දරයමැව්වා මං නොකීවට නුඹ එක්ක පෙම් සිහින
සුපිපුන මල වෙතටබඹර කැල විත්රඟති වට කොට…පරවුන මල ළඟටනිල මැස්සෙකුවත්නොඑයි තනියට…සුනිල වූ දියවරටකවි ගී අපමණකි කවියෙකුට…මඩව බොර වූ දාටකෙනෙකු නැතකෙල පිඬක් හෙලුමට…රුව පැහැ ඇති ළඳටඋපමා
නිසල සඳ මඬල මතඔබේ රුව දුටිමි මමපිරුණි සෙනෙහසින් හදඅසරණය මම තවම ආදරය කරුණාව මත ඉගිල යන මා හදවතලදිමි අස්වැසිල්ලක්ආදරයේ නවාතැන තරු පිරිවැරූ සඳඔබය ඒ නවාතැනපරතෙරක්
මතක හදවත නැවතුන නුඹේ සිනහ ළඟ වචනත් ගොළු වූවා… බැල්මන් යාවූ සොඳුරුම මොහොතක අපේ සිත් සසල වුණා… අතකින් ඇල්ලූ කැලළක් නැති මුත් හදවත ස්පර්ශ කළා…
ඈ ගියා අදත් හරි උණුසුමයි ඇගේ සිරුර පෙර වගේ දෑස් හොඳ හැටි පියන් මොකද තරහින් වගේ මගේ මැණික නැගිටින්න ඇයි පමා මේ වගේ දන්නවද මගේ
කිම නොහැකි සීගිරියෙ අප්සරාවියකට රූ සොබා පිරුණු රුව අගින් තැන්පත් වී ගිරිකුලක සිතුවමක් වුනත් ඈ ළන් වී බැලුවොතින් හැඟේවී සතුට ඇත සුන්වී දුක්ඛිතම ජීවිතයකින් ඉන්ට
මව් පදවිය උරුම නැති දා කුළුඳුලේ බැඳුණ පෙම වසරකුත් ගතවෙද්දී රාගයට මග තනා කාමරේ කොටුවෙද්දි මගේ ඇඟ උඩට වී එදා ඔහු දඟලද්දී පෙනුණේ නෑ හොඳ
යන්න කලියෙන් පුතේ යන්න කලියෙන් පුතේ උඹ දන්නෙ නැති තාලේ කතාවක් තියෙනවා ගැන උඹේ පොඩි කාලේ අහන්නට වෙලාවක් උඹට නැති වුන වෙලේ කියවපං මගෙ වචන
පොඩි දූ සමාවී මට දෙන්න අවසරමහත්තයෝ බුදු වෙන්න පිං ගෙනකොතන හරි වරදක් වෙලා ඇතිහිතෙන්නෙම මට ඒ වගේ… සුවඳ පවුඩර් මූණේ ලා ගෙනතාත්තේ මං යනව කී
ජීවිතය සංසාරේ දිගින් දිගට ආශාවන් පොදි බැදගෙන ඔලොගු කරේ එල්ලාගන මම ගාටනවා… මුල මැද අග කොහෙද කියා සොයා බැලුවේ නැහැ තාමත් යන්නන් වාලේ දිගටම තවමත්
සිතක මහිම ඉපදුණු මගේ රට පින්බර මුතු ඇටය ලස්සන ගමක සිත් පිනවන පරිසරය නෙතට ගැටෙන විට දැනුණා හද සුවය රැකගමු අපේ බ්රැන්ඩික්ස් නාමේ ධජය අසරණ
ගොළුව ළතැවෙන සෙනෙහස ලියන ලියැවෙන සොඳුරු ගෙත්තම් ඔබට නොලියුණු මිහිරි කවිදම් ගොළුව ළතැවෙන සෙනෙහෙ කෙතරම් තිබුණදෝ ඔය ලයෙහි කොතෙකුත්… දැවි දැවී ළතැවෙවී පසුවී සසලවී හද