අහස අහස කළු වුණ දාට ආයේ වැස්ස එයි කියලාම හිතුණා ඒත් සුළඟක් ඇවිත් ආයේම වැස්ස එක්කම දුරට

නොඑමි සසරට ආලය කළා මුළු ලෝකය පරදින්න ඔහුගේ වුණා ජීවිතේ දුක නැති වෙන්න අෂ්ට ලෝක ධර්මෙට වෙයි

සුදු පිච්ච නිසල දිය මතට වැටි සුදු පිච්ච මල් මිටක් රැලි නගා පිටු පෑව දිය හරිම රළු

රිදුණු හිත අනේ මන්දා හිත හුඟක් රිදිලාදවස තිස්සේ ඇස් නුඹව හෙව්වාහිත නිතර ඇහුවාකඳුළු කැටත් දුකට පාර කිව්වා

සුරතල් දියණියේ කිරි කෝඩු ඇස් අගට නෑ කඳුළු දෙන්නේ මං පණ වගේ රැක ගනිමි පුංචි සඳ සාවියේ

ඒක පුද්ගල ප්‍රේමය මඟ බලා හිඳිමි මම නුඹේ සිනා දකින්නට දුරින් හිඳ බලමි මම නොදැක ඉන්න බැරිකමට

සඳ කුමාරි දිවිය පුරා සුවඳ රැගෙන වසන්තයට පාර කියන සඳවතියට රූපේ දුන්න සඳ කුමාරි මං දිවි කතරට

හැඳි මිට නෙවෙයි පන්හිඳ අරගනින් දුවේ පියාණනී නුඹ නැති බව දැනුණු විට මටත් හොරෙන් කඳුළැලි එයි නෙතට

නොලියමි නුඹට කවි කොපුල් තල සිප රූරා වැටියන් සතුටු දිනවල අමුතු කඳුළූ හිතට කියපන් අඳුරු දිනවල දරා

ගැහැනිය මේ මහා පොළොව ද මන්දා හිරු සඳු නැඟුනට නෑ කිසි වෙනසක්ළඳුනගේ ජීවීත අමිහිරි කවියක්ඒ හැම දේකදී

නුඹේ ප්‍රේමය සොඳුරු වරදක් ලෙසින් දැනුනත් මගේම කරගත් නුඹේ ප්‍රේමය හමන පවනක සිසිල ගෙන දුන් ලොවම සැනසූ

ආලයේ මතකයන් තුරු මුදුන් සිප ගන්න අහස සේ ළං වෙවීකඳු මුදුන් මත හෙළන වැස්ස සේ අරුමැසීනින්ද නොදැනෙන

ඇත්තටම ගැහැනුන් මල් වගේ ද? ගෑනු හරියට මල් වගේමයි කවුද කියනවා මටත් ඇහුණාගල් වගේ දරදඬු කොරාගෙන ඉන්න

කුඩයේ කතාව උඩු සුළඟට හසුවුණාදෝමහ වැස්සට තෙමුණාදෝගිනි අව්වට පිච්චුණාදෝමගේ කුඩේ කොතැනකදෝ සුළඟට නුඹ සෙලවුණාටවැස්සට මා නොතෙමුවාටගිනි අව්වට

කඳුළ ගෙනා නුඹ අමතක කරනෙමි ඔබ ගැන මතකය ඒ මතකෙන් සිත රිදෙන නිසා පණ වගේ ආදරේ කළ

මහනුවර පිනි කඳුළින් වැස්ස වසී ගස්වල පිනි රටා මවයි සුන්දර වූ උදෑසනට අපූරු වෙල්යාය දිලෙයි හිරු කුමරුත්

පෝය හඳ කළුවරට තිත තියා බිඳෙන් බිඳපුන්සඳක් හිනැහුණා දුරින් හිඳමගේ ඇස් අගිස්සේ සැඟව හිඳනුඹ දුන්නු ආදරය කොහිද

කදුරු ජීවිතේ කතාවට හව්හරණ කැන්දා නුඹේ රුව මගෙ අතින් චිත්‍රයට ඇන්දා පීනසේ තෙලට කෙස් සුදු වෙච්ච හන්දා