ඉගිල්ලිලා යන කාලය මැනේජ් කරගමු කාලය කියන්නේ මාර ඉක්මනට ගෙවෙන දෙයක්. ඒකට සීමා මායිම් දාන්න අපි කාටවත්ම හැකියාවක් නහැ. නිකමට බලන්න ඔයා දිහා. පුංචි කාලේ

ජීවිතේ කියන්නෙම කපා ඔප මට්ටම් කළ යුතු දෙයක්. එහෙම නැති වුනොත් වල් බිහිවෙලා යනවා. ගරා වැටෙනවා. ඒ නිසාම ජීවිතය නැමැති අධිවේගී දුම්රියේ ගමන් ගන්නා අපි

අලුත් අවුරුද්දට ලෑස්ති ද? ළඟ එන අලුත් අවුරුද්දට ඔයා ලෑස්ති ද? ගෙවල් දොරවල් අස්කරලා, පිරිසිදු කරලා, ඔයත් අලුත් වෙලා, අලුත් අවුරුද්දක් පිළිගන්න බලන් ඉන්නවා නේද?

පුපුරන තරු “දැන් ඉතිං දරුවෙක් හදන්න කාලෙ හරි නේද?” සමාධි හිටියෙ කුස්සිය අස් කරන ගමන්. දවස් පහම වැඩට යන නිසා මුළු ගෙදරටම ඩීප් ක්ලීන් එකක්

යකඩ පිහාටු “නදූ අන්න නුවර පුංචම්මලා එනවලු. ඔය කාමරේ අස් කරගන්නැද්ද, බලනවා නිකං කුකුළ් කොටුවක් වගේ” නිවාඩු දවසෙ ඇඳ උඩට වෙලා පිහාටු පොත් ටික ආයෙමත්

පේළි වැස්ස උදේ ඉඳලා වැඩ කරලා මහන්සි වෙලා අනුසරා ගෙදර ආවෙ දැන්. වෙනදට නං ගෙදරට ගොඩ වෙද්දි අම්මා ගේ දොරකඩ ඉඳන්, හිනා කටක් පුරෝගෙන මග

නොදන්න පොත් ‘කසුන් දැන් වයස කීයද බං, තිහත් පැනලා නේ, කෙල්ලෙක්වත් නෑ නේ බං, හරි නං උඹට දැන් ළමයි දෙන්නෙක්වත් ඉන්න ඕනි’ හැමදාම වගේ නර්මදා

ඔයාව රීචාජ් කරගමු ද? මහන්සි ද? කම්මැළි ද? එපා වෙලා වගේ ගතියක් දැනෙනව ද? එකම දින චර්‍යාව, එකම විදියට ගෙවිලා යන දවස් නිසා උදාසීන ගතියක්

වැඩිහිටියෙක් වෙන එක ලේසියි ද? අමාරුයි ද? ගොඩක් අයට ගොඩක් වෙලාවට හිතෙන දෙයක් තමයි ‘අනේ මං චූටි ළමයෙක් වෙලාම හිටියා නං, එහෙනං ඉතිං මේ ප්‍රශ්න

ජීවිතේ ප්‍රශ්ණ වලට විසඳුමක් අද කාලේ අපිට නිතරම අහන්න ලැබෙන දෙයක් තමයි මේ ප්‍රශ්ණ කියලා කියන දේ. කෙනෙක් එක්ක කතා කලත් ප්‍රශ්ණ ගැන අපිට ඇහෙනවා,

සැබෑ ලස්සන ගැන කතාවක් මේ ලෝකේ හැම මනුස්සයෙක්ටම තමන්ටම ආවේණික වුණ ලස්සනක් තියෙනවා, විශේෂත්වයක් තියෙනවා. ඒත් ගොඩක් වෙලාවට සමහර අය තමන්වම අවතක්සේරු කරගන්නවා. වෙනත් කෙනෙක්

කවුරුවත් නොදන්නා කතාවක් ජීවිතයට හිතන්න දෙයක් එක් කළ එක්තරා සමාජ විද්‍යාත්මක පර්යේෂණයක් ගැනයි මේ කතාව. දැන් ඔයා තරුණ වයසට පය තැබුව කෙනෙක්, මැදි වියට පය