මවක් නැති පියෙක් නැතිනුඹ නුඹටම උරුම නැතිමාවතේපහනයි නුඹරෑ මනාලියේ කාසි කොළ දෝතින්මහිස නමා වැළඳගෙනදැන දැනම ඇයිමිරිඟුවටඅත වනන්නේ මිරිඟු දිය සොයා එනනුහුරු පිපාසිතයන්ටකිමද නුඹ සිඳ නොයනාගංගාවක්

සිනහ පොදියක් දෝතින්ම ගෙනවිටෙක නුඹ මට උරුම කෙරුවා සිනහ පමණක් උරුමයැයි මාකඳුළු එනතුරු සිනහ වූවා රුදුරු දළ රළ නැගෙන අයුරින්උහුලන්න බැරි දුකක් දැනුනා සතුට නුඹ

එකම මව් කුස නූපදුන මුත්එකම සෙවණක යට ඉඳන්එකට එක්වී සිනාසෙමු අපිසොයුරු පෙම හද තුළ දරන් රුදුරු වන මැද නොදැන නිසි මගමං මුලා වූ විට එදාසබඳ

දුරුත්තේ නුඹ ඇවිත් ගිහින් ටික දොහයිනේ මේ තරම් ඉක්මනට ආයෙමත් නුඹ ඇවිත් දෝර ගලන සතුට සිත පතුලේ තද කරන් මොණරියක් ලෙසින් මා හිනැහුනා සත්තකින් ආයෙමත්

අම්මි ඉන්න ලෝකේ ඉඳන් වැස්ස එන්නේ මෙහේ… සීතලේට දොයියන්නයි තාත්තිගේ අතේ… වළාකුළක නැග ගියා ද කුරුලු අම්මි නුඹේ… ඇයි ද ඉතින් මේ තෙමෙන්නේ තාත්ති කෝ

නිස්සාර ඇසිල්ලක                මල් පිපෙන උදෑසන ලස්සනට පාටවෙන            හීන මහ ගොඩක් ඇත නොකියාම කාටවත්           නතියෙන්ම මවාගත් හංගාපු සිනාවෙත්          තියෙනවා කතාවක් කඳුළකට වඩා බර          සිනාවලු

සතර පෙරනිමිති දැක කළකිරිලා මරඟ රැඟුම් දැක ඒ ගැන දුක හිතිලා දුකට හේතු සොයමි අදිටන් කරලා ගිහිගෙයින් නික්මුණේ රජ සැප අත හැරලා පාරමිතා පිරුවේ ලෝසත

දුවති සමහරු කලබලේ පෙන්වමින් තම සතු බලේ සිනාසී ඔබ මහ කැලේ නිහඬ අඳුරක මිහිතලේ කඩා සීමා බන්ධන ලබන්නට ලොව වින්දන සටනටම ඔබ කැන්දන වියරු වැටිලා

මුළු ලොවම එකලු කරන ඒ එළියේ හිනැහෙන මුළු ලොවම පුබුදුවන ඒ එළියේ පිපෙන නිසලව ගෙවී යන ඒ රැයේ හමා යන මගේ ලොවට එළිය දෙන ඒ

මල් යායක රඟන සමනල රෑනක් ළා කොළ පාටින් සැලෙන වසන්තයේ ප්‍රථම කාර්තුවේ තුරු හිසක් සියලු එළි නිවුණු රැයක පෑයූ පුර හඳක් කතරක රැයේ හමුවන මිතුරෙක්

තුන් සිතම සනසන පින් කරපු සෙනෙහසක් නෙතු අස්සේ කිතිකැවෙන උනු කඳුළු බිංදුවක් අයිතියක් කිව නොහැකි නමක් නැති බැඳීමක් මිය දෙන්න ඉඩ නොදෙන නුඹත් එක් ඉනාවක්

නිහඬ හදවත පුබුදුවාලු රෝස කුසුමක් නුඹම වූවා… නිසල දෙනයන සසල කර වූ සිහින නිම්නය නුඹම වූවා… අඳුරු වූ ලොව එකළු කර වූ සොඳුරු සඳ දිය