කොරෝනා ඇය ගෙන ගියා ගිහින් එන්නම් අම්මේ කියලා ගිලන් රථයෙන් ඇය ගියා කුසේ සිටි සත්මසක දරුවත් ඇයත් සමගින් නැග ගියා ඇඳුම් පැලඳුම් දවස් ගාණට බෑගයේ

කැපවීමෙන් ලොව දිනන අපි උදෑසනින් නිවසින් පිටවී එන්නේ අගනා ඇඳුමක් අපි නිම කරන්නේ ගතේ දිරිය අප වෙනුවෙන් අපි කැප කරන්නේ අඳුරු වැටෙද්දී නිවසට යළි පැමිණෙන්නේ

යොවුන් ආදරය හිඳින්නට නොහැක මටනුඹ නැතුව තත්පරයක්සොයන්නේ නුඹේ රුවයිගෙවන හැම මොහොතක් දැනෙන්නේ මාගේමයි කියානෑනේ කිසි සැකයක්සිතන්නේ නුඹේ ගැනයිකොතැන හෝ සිටියත් කවදාකවත් නොදැනුනුමේ හැඟුම් පොදියන්හිතට ඉබිකරන් මාගේකරපු සන්තාපයක් ආදරය

තාත්තා කොයිතරම් හයියෙන්අල්ලගෙන උන්නත්තාත්තේ ඉක්මනටඔය අත අතහැරුණා මටමං දන්නවාඅදත් මං තනිවෙන අසරණවෙනහැම මොහොතක මතාත්තා මගේ ළඟ ඉන්නවා කියලාජීවිතේ ගෙවුණ අඳුරු ම දවස්එකින් එක තවත් ගෙවෙද්දිනුඹේ

ගැහැනිය චන්ද්‍රයාගේ වටකුරු බව දමල්පෙතිවල සිනිඳු බව දහිරු රැස්වල කාන්තිය දමුවන්ගේ තියුණු බැල්ම දපිනි බිඳුවල සිසිලස දබට දඬුවල හීන් බව දලතාවෙන් එනෙන සුළං ගතිය දමොනරාගේ

මවු සෙනෙහස හසර නොදත් දිවි අරුණැල්ලේ මහා මේඝ සිඳ බිඳ දැමුවේ අසුරු සැණක් වූ ඔබේ සෙනෙහසමැයි හිරු සඳු තරු වී පායන්නේ… වාං දමන මවු සෙනෙහස

කුමරිය වසන්තය පමණක් ම නොව ගිම්හානය ද ස්වභාදම් මාතාව කලකදී විඳගත යුතුමය රටක් වුව ද එසේ ම වන්නේය වස්සානය මෙන් ම ඉඩෝරය ද රට වසා

පතිනියකි මා අද අම්මේ… වැඳ ඔබේ දෙපා පිට වූ දින නිවසින් ම සිහිවන විටදි කඳුළු නවතන්න බෑ තව ම එදා එන විටදි ඉනු හැම කඳුළක්

අප්පච්චී සුදු සඳ කිරණට සීතල සෙවණට මගේ මුලු දිවියම හුරු වෙච්චි ජීවන අසපුව පුරා විහිදී ගිය සුවඳ ඔබයි මට අප්පච්චි දිවිගං නායට සේම නියගයට කෙලෙස

යළි නොඑන ඇයට සයනයක ගුලිවෙන්න කුමරිය ලෙසින් සිත් අහසේ පායන්න පුන්සඳ වෙමින් යළි නොඑන සෙනෙහසට පෙම් කළ සිතෙන් මතකයම ගිනිගත්තා තරුවක් ලෙසින් උරහිසේ හිස හොවා

කොරෝනා විලාපය             විශ්වයේ විලාපය             මිහිතලේ විලාපය             මනුසිතේ කොරෝනා        කොරෝනා පණ රකින හුස්ම පොද හා බැඳුණු විස අංශු මනු සිතේ වා කපොලු කඩා

ආඩම්බරයි මට තවම මතකයි එදා පුංචි කුරුලු පිහාටුවක් වාගේ… රෝස මල් පෙත්තක පාටට මාගේ අතට ආව උඹව පරිස්සමට බයෙන් ගැහි ගැහි තුරුලට ගත්තේ මම ඩිංග