
කොරෝනා
කොරෝනා මිනිස් කැල හට වෛර කරනා වසංගතයක් චීනේ හැදුනා… ලොවේ තැන තැන දහස් ගණනින් බලා ඉද්දිම ඇඳට වැටුණා… සබඳ උන්ටත් ඔබට මට මෙන් ගොඩක් ලස්සසන
කොරෝනා මිනිස් කැල හට වෛර කරනා වසංගතයක් චීනේ හැදුනා… ලොවේ තැන තැන දහස් ගණනින් බලා ඉද්දිම ඇඳට වැටුණා… සබඳ උන්ටත් ඔබට මට මෙන් ගොඩක් ලස්සසන
අම්මා යහපත් දේ යහපත් ලෙසින් ද අයහපත් දේ අයහපත් ලෙසින් ද දකින්නට සම්මා දිට්ඨිය කියා දුන්නේ ඔබයි කුරිරුයි, කපටියි, ආත්මාර්ථකාමියි පුතේ මේ සමාජය නිතර හොඳ
අනර්ඝයි ඔබ අද ඔබ, දැකුම්කළුයි, පිරිසිදුයි, පිළිවෙළයි, ස්තූතියි කැඩපත ඔබට… සන්නාලියටත්, සපතේරුවාටත්,
ඉදිකටු පන්හිඳ තරඟය වෙනුවෙන් බ්රැන්ඩික්ස් රඹුක්කන ආයතනයේ ටී.එම්.එන්.ජයරත්න විසින් කල නිර්මාණය. Share on facebook Facebook Copyright © 2020 Viyaman.lk | Powered by
සොඳුරු පෙම්වතාණෙනි කුළුඳුලේ සිත ගාව – හොර හොරෙන් ඉඟි පෑවතරු දෑස් දල්වාන – එනතුරු මග බැලුවආදරේ වැස්සක්ව – ඉර හඳත් ළඟ තිබ්බසොඳුරු පෙම්වතා නුඹ –
සූකිරි ආදරය පන්සිල් රකින අය හොඳ නම රැකෙනවලු හරි දේ කරන අය නිසිඵල ලබනවලු වේයා පොඩි උනත් තුඹහක් බඳිනවලු කවියක් එවන මම කවදත් වටිනවලු
මවකගේ සෙනෙහස වැලිකතරේ පිපාසයයට දිය දෝතක් වැනි ගතට සිසිල ගෙන එන මෘදු සුළං රැල්ල වැනි ඝණ අඳුරේ මග පෙන්වන පහන් ටැඹක් වැනි ලොවට එළිය විහිදන
නැවත නොයෙන සොඳුරු මතක තෙල් ගාලා කොණ්ඩ දෙකත් ගොතාගෙන පොල් කටු අයන් රස්නෙන් රැළි තියාගෙන සුදු ගවුමට පටි සෙරප්පු දමාගෙන පාසල් ගියේ අපි මව්පියො නැමදගෙන
කළු ගඟ හා සඳවතිය සඳවතිය හා පෙම් කරනවිටවිහඟුන් තුරු මුදුන් මතසඳ එළිය වැටී නදී සියොළඟමිහිරි ගීයක පද වැලක් විය මුමුණ මුමුණා ගොතන රස පදදිය ලතා මත
උදයක සිරි කන්ද උඩින් ඉර මාමා එබී බලනවා දෙවැට දිගේ මල් පිපිලා සුවඳ හමනවා සීතල පිනි කැට තුරු අතරින් බිමට වැටෙනවා උදෑසනක
අහිමි සෙනෙහස පුරා සඳ රැස් ගලන අහසට උනා තරුවක් එළිය දෙන්නට කියා මෙතුවක් ආදරෙයි මං බැරිය සෙනෙහස ලියා ගන්නට ආදරේ මගෙ පතා මෙතුවක් කාලයක් ඹබ
ණයට ඉල්ලා අමනාප නොවන්න දෙතුන් දවසක් තිස්සේ අම්මා මුළු ගැන්විලාඒ මුහුණ මැලවෙද්දී බැහැ ඉන්න ඉවසලාහය හතර නොදත් මම ඇය නමට පවරලාඅප්පච්චි බොහො කල් ලූ අපෙන් දුරකට
කුමරිය වසන්තය පමණක් ම නොව ගිම්හානය ද ස්වභාදම් මාතාව කලකදී විඳගත යුතුමය රටක් වුව ද එසේ ම වන්නේය වස්සානය මෙන් ම ඉඩෝරය ද රට වසා
පතිනියකි මා අද අම්මේ… වැඳ ඔබේ දෙපා පිට වූ දින නිවසින් ම සිහිවන විටදි කඳුළු නවතන්න බෑ තව ම එදා එන විටදි ඉනු හැම කඳුළක්
අප්පච්චී සුදු සඳ කිරණට සීතල සෙවණට මගේ මුලු දිවියම හුරු වෙච්චි ජීවන අසපුව පුරා විහිදී ගිය සුවඳ ඔබයි මට අප්පච්චි දිවිගං නායට සේම නියගයට කෙලෙස
යළි නොඑන ඇයට සයනයක ගුලිවෙන්න කුමරිය ලෙසින් සිත් අහසේ පායන්න පුන්සඳ වෙමින් යළි නොඑන සෙනෙහසට පෙම් කළ සිතෙන් මතකයම ගිනිගත්තා තරුවක් ලෙසින් උරහිසේ හිස හොවා
කොරෝනා විලාපය විශ්වයේ විලාපය මිහිතලේ විලාපය මනුසිතේ කොරෝනා කොරෝනා පණ රකින හුස්ම පොද හා බැඳුණු විස අංශු මනු සිතේ වා කපොලු කඩා
ආඩම්බරයි මට තවම මතකයි එදා පුංචි කුරුලු පිහාටුවක් වාගේ… රෝස මල් පෙත්තක පාටට මාගේ අතට ආව උඹව පරිස්සමට බයෙන් ගැහි ගැහි තුරුලට ගත්තේ මම ඩිංග
අම්මා ලොකු උනාම ඇති කියලා හිතපු නිදහස නැහැ මට හම්බුනේ අම්මේ පුංචි කාලේ ලොකු වෙන්න හීන දැක්කාට මං දැන් ලොකු කෙනෙක් වගේ ජීවත් වෙන්න ආස
වියෝව අරලිය මල් පිපුණු සුදෝ සුදු පිට්ටනිය මැද තනියෙන්ම සැඟවෙන්න සිතුවේ ඇයි ඔබ පෙම්වතිය මා අදත් ඔබගේ සොහොන් කොත ළඟ තනිව ළතැවෙන එක්ව ඇවිදින් සසර
නවාතැනයි බ්රැන්ඩික්ස් අපේ සෙත සලසන තම නිවසට නෙත කඳුළැලි සැම හංගන හසරැල්ලක මුව සරසන සේයාවකි ඇය නමදින… නව සඳවන් පුර පොහොයට වාසනාවේ සුව කැන්දන තැවුල්