ජීවිතය විෂම වූ ලෝකයක වෙනස්වන ලෝකයක ඉපදී මේ කටුක ජීවිතයක සරණට මල් පිපුණු වසන්තයක තවමත් සොයනවා කුමක්දැයි

අලුත ගෙනා කුල දියණි ඉස්සර නුඹෙ තුරුලෙම උන් දඟකාරිපතිනිය වෙලා යුතුකම් ළඟ වී බාරිදුක සැප ළඟදි හිත

තාත්තෙක් වගේ රකින්නට බෑ දුවෙක් සත්තයි කිසිම කෙනෙකුට සුවඳ දෙන මල් කෝටි ගණනක් දිලිසි දිලිසි හැඩට උන්නට

නිහඩ සෙනෙහය නොනිමි පහන් ටැඹ නුඹයි කිරි වෙන මෑණියන්ගේ ලෙයට නොදෙනිව හෙලුවා ගත පිරි දහඩිය බිඳු වැල්

මුවට එළියක් ගෙනෙන විදියක් වල්ගා තරුවක් බලා උන්නා හවස් යාමේ පෙනෙන ලා සඳ මුහුදු තීරෙන් ගිලෙන හිරු

බැල්ලක් උසාවියට කික්කි මං දුඹුරු යැයි ලියා ගන්නජාතකය ඕනද නොහැක එය කියන්නවාසයක් නැත හිතුනු විටකදි ලගින්නපොරකෑව විතරයි

කවදා ද පියාගේ නාමය රජ වෙන්නේ සිනාසෙන්නට අත්තටු දුන් අප්පච්චීදුක් ඉහිලුව හිත ඒ හැටි නෑ නිච්චීමනසින් කඩන්

මගේ පණ රැක දුන්න නුඹයි මගේ අප්පච්චි මගේ හම සුදු වෙද්දී ඔබේ හම රළු වෙච්චිමගේ වත දිලිසෙද්දී

මගේ ලෝකේ හිරු වී සදා හදවත් ගොලු වූ වචනයට පොර බදිමි මම අමුණන්න නිසදැස අවසරයි මගේ තාත්තේ

මතු මතුත් බුදුවන, ඔබයි මා ආදර අප්පච්චී නොගැඹුරු පැහැදිලි දියක පෙනෙන මෙන් ජායාව උවතේ පැහැදිලිය එය මට

පරතරය නොනිමි කතරක විඳින දුක සැප කඳුළු ලියකම් මව මවා සසර ගමනක සුසුම් හඬ මැද ක‍ටු කිනිති

ජීවයෙන් පිරි සොබාදම ගස් වැල් මල් පිබිදී හිනැහෙනවා ගංගා ඇළ දොළ ගලා බසිනවා රෑන් රෑන් විහඟුන් ඉගිළෙනවා

සකි සඳක පෙම් සුවඳ සකි සඳක පෙම් සුවඳ කරකාර දින ළඟය නෙත් කඳුළු හැඟුම්බර නෙත් කෙවෙනි රතු

සුරකිමු සුරැකෙමු පණ නම් සමානයි ගහකොළ සතුන් පවා රැක්කොත් රැකෙයි මිනිසුන්ටත් හුස්ම පොවා සොබාදහම නැති කෙරුවොත් වදම

හරිත පැහැයෙන් මැවෙන රටා හරිත පැහැයක් ලොවට ගෙන දෙන බිඟුන් මිහිරෙන් සතුන් රැක දෙන අමිල සම්පත් දැයට

සැන්දෑ අහස යට අසිරිය ගං ඉවුරේ මා සිටිනා සැන්දෑ සමේ කවියකට පද බඳිනට සිතෙනා සමේ සුන්දර ද

දරුවනි මගේ දරුවන් හැදුවේ මතු රජ කරවන්න නොවේ මිනිසෙක් වෙලා පය ගහලා ඉන්න ලොවේ ඇති දැඩි කෙරුවේ

වරද කාගෙ ද? බලා ඉන්නා බවම දැනගෙන රිදුම් දෙන්නේ තවත් පපුවට පිහි තුඩක් නොදැකපු කතාවක සියුම් ඉදිකටු