මව් පදවිය උරුම නැති දා කුළුඳුලේ බැඳුණ පෙම වසරකුත් ගතවෙද්දී රාගයට මග තනා කාමරේ කොටුවෙද්දි මගේ ඇඟ උඩට වී එදා ඔහු දඟලද්දී පෙනුණේ නෑ හොඳ

යන්න කලියෙන් පුතේ යන්න කලියෙන් පුතේ උඹ දන්නෙ නැති තාලේ කතාවක් තියෙනවා ගැන උඹේ පොඩි කාලේ අහන්නට වෙලාවක් උඹට නැති වුන වෙලේ කියවපං මගෙ වචන

පොඩි දූ සමාවී මට දෙන්න අවසරමහත්තයෝ බුදු වෙන්න පිං ගෙනකොතන හරි වරදක් වෙලා ඇතිහිතෙන්නෙම මට ඒ වගේ… සුවඳ පවුඩර් මූණේ ලා ගෙනතාත්තේ මං යනව කී

ජීවිතය සංසාරේ දිගින් දිගට ආශාවන් පොදි බැදගෙන ඔලොගු කරේ එල්ලාගන මම ගාටනවා… මුල මැද අග කොහෙද කියා සොයා බැලුවේ නැහැ තාමත් යන්නන් වාලේ දිගටම තවමත්

සිතක මහිම ඉපදුණු මගේ රට පින්බර මුතු ඇටය ලස්සන ගමක සිත් පිනවන පරිසරය නෙතට ගැටෙන විට දැනුණා හද සුවය රැකගමු අපේ බ්‍රැන්ඩික්ස් නාමේ ධජය අසරණ

ගොළුව ළතැවෙන සෙනෙහස ලියන ලියැවෙන සොඳුරු ගෙත්තම් ඔබට නොලියුණු මිහිරි කවිදම් ගොළුව ළතැවෙන සෙනෙහෙ කෙතරම් තිබුණදෝ ඔය ලයෙහි කොතෙකුත්… දැවි දැවී ළතැවෙවී පසුවී සසලවී හද

මහණ වුණු පොඩි හාමුදුරුවෝ අප්පච්චිට මං විතරක් බරක් වුණාද මං හින්දා අපෙ ගෙදරට අපල වෙලාද අප්පච්චී මං එක්කල තරහා වෙලාද පන්සලකට දන් දුන්නේ එපා වෙලාද…

රත්තරන් අම්මා මහ මුහුදේ මහ සුළඟට රුවල ඉරෙයි යන බියෙන් වෙර දරාන දුක උහුලන පින් කඳ නුඹ මගෙ අම්මේ… මඩ වතුරේ හැඩට පිපුන පිපී දිලී

මවු පදවිය මවෙත ලබාදුන් මගේ පුංචි දියණියනි අම්මා යන උතුම් අරුත පහදා දුන් සුරඟන නුඹ දෙව්ලොව සිට ම‌ගේ කුසට පැමිණියාද හොර රහසෙම නුඹෙ සුරතල් පුංචි

පාසල් මිතුර ඉස්සර ගැන මතක් වෙද්දි සිහි වෙනවා        උඹව දැක ගන්නට විදිහක්වත් නැද්ද කියා           විටෙක මතක් වෙනවා එක පාරට වෙනස් වෙලා      ඇතිද නෙත ගැටෙද්දි හඳුන

නෙතු හැඬුවා නුඹට හොරා පාළු අහස කළුවර වී සඳේ කිමද නුඹ නාවේ… ඇගේ ළමැට ගුලි වන්නට මගෙ සෙනෙහස මදි වූයේ… සරා ස‌ඳේ තරු දිලිහේ නුඹ

නික්ම ගිය විරුවාණනි සතුකොට මතක ජීවන සිත්තම් ඉරුණි නෙතු අදහනු බැරුව හිත කඳුළින් තෙමුණි අතුඅග වැදී ලිස්සා යන හඬ ඇසුණි පුතු ලක් මවගේ ඇකයෙන් ගිලිහී