ගැහැනිය සුමුදු මල් පෙති තරම් සින්දුයි – ඇගේ කම්මුල් ලස්සන මොනර පිළකට සමයි ඇයගේ කෙහෙරැල්ල මුදු දිලිසෙන

අම්මා දසමාසයක් මා, කුස තුළ නුඹ දරලා රතු ලේ සුදු කිරට හරවා මට පොවලා ජීවිත ගමන දරුවන්

ප්‍රේමය නිදහසේ නෙතු පියා නිදන්නට වෙර දරන නෙතු පියන් අතරිනුත් මතකයක් ඉකිබිඳින රාත්‍රිය උසාවියකි අපේ හිතේම නඩු

ඒ ඔබයි දඩුවමක් දෙන්නපා කළ වරද ප්‍රේමයයි… නැවතුමක් තිවුවොතින් සුදු ඔබට පව් පිරෙයි… නපුරුකම් කෙරුවමුත් තාම මං

අප්පච්චි දියවරක් සේ ගලන මහ සාගරය මගේ පපුතුරේ හොවාගෙන දුන් සෙනෙහෙ නිමි නොවේ රන් වැටක් සේම හිඳ

පුංචි සිත්තරාවිට මුවා වෙවී ඉන්න එපා තවත් හැංගිලා මුලා නොවී යන්න මගක් නුඹට පෑදිලා මුදා හැරිය කුරුලු

සෙබළ පෙම කඳවුරට වෙලා මාසෙම වැඩ කරනා ගිනි අවියට මා හට මෙන් පෙම් කරනා උදේ පටන් රෑ

ஆடை தொழிற்சாலை செய்தொழில் உயர் தொழில் மூன்று காலம் காட்டும் உற்பத்தி மூவாறு பந்தி சேர்ந்து உண்ணும் நித்தமும் உள்ள நிறைகுடம் கடிகார

අහිමි පෙම අත අල්ලන් ගිය ගව් දුර මා එක්ක ගිහින් බොහෝම අපට අපව හිමි නැති ලෙස මගෙන්

විරාමය නමට ලියවුණු හැඟුම් මිදුණම අපිට අපිවත් නැති වෙනවා තනිය තනි මැකුමටම ආවම පන්හිඳෙන් කවි ලියවෙනවා නුඹට

ජීවිතේ මේ චාරිකාවේ කවුද තනියට නැවතුණේ තණපිඩක් මත සුසුම් සලනා, පිනි බිඳක් වැනි ජීවිතේ… නැගෙනතුරු හිරු සිනා

නිවා, නිවෙන්න කරන්නට කිසි දෙයක් නැති කල දහ අතේ හිස අත ගසා හිතන්නට බැරි නොයෙක් දේ ගැන

ඒකපාර්ශ්වික ප්‍රේමය හිතක් තිබුණා මටහ් නුඹේ වන්නට දෑත් බැඳන් කොහොම ඉවසන්නද මං මට කලින් ඈ නුඹෙ අත

සුන්දර උදෑසන රන් හිරු කිරණ විහිදයි මුළු ගුවන් තලේ ඒ හිරු කිරණ සිපගෙන මේ මිහි මඬලේ මිණි

යළි උපන් පිය සෙනෙහස කතා කරන ඔය ඇස් වල කිමිදෙන්නහිනා වෙවී උරහිස මත දැවටෙන්නතෙරක් නොමැති ආදර බස්

නුඹට මා පරදිනා සුපෙම් හිත ළං ළංව ආදරය පවසනා නෙත් වසන් කර ඉන්න බැරිව මා පරදනා ඔය

කවියෙකුට විතරමයි පුළුවන්… ගැඹුරු හුස්මක කිමිදි කිමිදී සෝ තැවුල් මග හරින්න.. කිකිණි සිනහව හද පුරෝගෙන සැනසුමේ සුව

පතිනිය මල් මුරයට මල් කඩන්න යන්න එපා ගඟ මැද්දට මම එන්නම් මල් අරගෙන ගම අයිනේ පොකුණ ළඟට