දන්නවා මං කාරණේ පෝය දා පුර පසළොස්වක සඳපායලා තිබුණා ඔහේදන්නේ නැතුවම සිතට දැනුණාඅමාවක දවසක් වගේ හීන් සීරුවේ

සද්දන්ත කුලයේ ඇත් රජු පුංචි කාලේ මගේ ලෝකයෙ වීරයා කවුරුන් ද ඇහුවම “තාත්තා” විතරමයි කියලා කිව්වා මං

දුක ද මිහිරක් කරගත් තාත්තා දහදිය බිංදුවල ලුණු රස එළාගත්ත බත්පතට වැටුණට රහ වැඩි වුණා මිසක දිවට

ගසක් වවා හෙටක් පතමු ජීවිතය ජය ගන්න අපට නුඹ අවැසිමය පණට පණ මෙන් වෙළී නුඹ අපත් සමගමය

විඳගන්න පරිසරය නිල් දිය කඩිති ළඟ හරි සිසිලසක් ඇත ගස් වැල් පීරමින් නටනා මද නළ ද ඇත

මිහිමවයි ජීවයයි පුතා: අම්මේ… අද ටීච ගෙදර වැඩ දුන්නා. කවි ටිකක් ලියන්න. අනේ මට තේරෙන්නේ නෑනේ. අම්මට

ගහකොළට හුස්ම දෙමු තුරු මුදුන් මතට නැගි හිස් කමක් කෑ ගසයි තුරුණු ජවයයි කියා තවකෙකුත් පොර බඳයි

පරිසරයේ මිහිරියාව විසල් තුරුලිය ගෙනෙයි සිසිලස රැඳී ඉන්නට අපට සුව සේ පිපී කුසුමන් මතම රඟමින් රොන් ගනියි

මිහිරිතම තනුව ඇය සෙනෙහසක නාමයෙන් වැලඳ ගෙන සිව් බඹය තනන්නට නව ලොවක් රක්ත ලෙය හරවා කිරට සෙනෙහසට

කඳුළු සඟවා හඬන අම්මා මහලු නිවසක දිවි ගෙවන නුඹේ අම්මා එදා නුඹ වෙනුවෙන් රැයෙත් දුක් වින්දා සීතල

නිම් නැති සෙනෙහෙ විල දැලි ඉඳුල් පිහදදා චීත්තේ පිට පොටේ හැම උදේ ඈ තැබුවේ බුදුසරණ මගේ හිසේ

මතු බුදු වන අම්මා මුදු සුමුදු වදන් තුළ මගෙ ලෝකෙ සැනැස්සූ කප්පරක් දුක් දරන් හැම හිතම හිනැස්සූ

නැඟණියට ඔවදනක් හීන ගොඩක් ගෙනැත් දීලා පාට පාට ලෝක මවලා අනන්තයම මවා පාලා නුඹේ හිතත් රවට්ටාලා හෙමි

සිහින ලොවින් මිදෙන්නම් ලොවට සිනාසී ඉන්නම් සිතේ තැවුල් සඟවන්නම් සිහින ලොවින් නැගිටින්නම් තනිය මම විඳගන්නම් හදේ රිදුම්

ජීවිතය යදිමි කරන සරදම් නොදැන හිටියට අනේ අවමන් විඳිනවා නිතර යනෙනා නොදත් මාවත රකුසු ඇස්දැයි හිතනවා කෑගසා

ලොවි කටු පිරුණු ගස්වලත් රස පිරී හැදුණ විට තැළුණු තරමට තවත් රස වෙවී දුන්නා මිස ඇහුවෙ කවුරු

සිනා පිරුණු ආදරයක් නොගැළපෙනා සිංදු කෑලි කෝලම් කර මෙමට කියයි කතන්දරේ කිව්වේ මං තේරුණා ද මගෙන් අසයි

ඒ නිසාමයි නඩුව අහවර රස්නෙ හින්දා ඉන්න බැරි තැන ගිහින් ඇහුවා ඉරෙන් මං අද රවා බැලුවත් ඔහේ