පාසල් මිතුර

පාසල් මිතුර ඉස්සර ගැන මතක් වෙද්දි සිහි වෙනවා උඹව දැක ගන්නට විදිහක්වත් නැද්ද කියා විටෙක මතක් වෙනවා එක පාරට වෙනස් වෙලා ඇතිද නෙත ගැටෙද්දි හඳුන

නෙතු හැඬුවා නුඹට හොරා

නෙතු හැඬුවා නුඹට හොරා පාළු අහස කළුවර වී සඳේ කිමද නුඹ නාවේ… ඇගේ ළමැට ගුලි වන්නට මගෙ සෙනෙහස මදි වූයේ… සරා ස‌ඳේ තරු දිලිහේ නුඹ

නික්ම ගිය විරුවාණනි

නික්ම ගිය විරුවාණනි සතුකොට මතක ජීවන සිත්තම් ඉරුණි නෙතු අදහනු බැරුව හිත කඳුළින් තෙමුණි අතුඅග වැදී ලිස්සා යන හඬ ඇසුණි පුතු ලක් මවගේ ඇකයෙන් ගිලිහී

කොරෝනා

කොරෝනා මිනිස් කැල හට වෛර කරනා වසංගතයක් චීනේ හැදුනා… ලොවේ තැන තැන දහස් ගණනින් බලා ඉද්දිම ඇඳට වැටුණා… සබඳ උන්ටත් ඔබට මට මෙන් ගොඩක් ලස්සසන

අම්මා

අම්මා යහපත් දේ යහපත් ලෙසින් ද අයහපත් දේ අයහපත් ලෙසින් ද දකින්නට සම්මා දිට්ඨිය කියා දුන්නේ ඔබයි කුරිරුයි, කපටියි, ආත්මාර්ථකාමියි පුතේ මේ සමාජය නිතර හොඳ

අනර්ඝයි ඔබ

අනර්ඝයි ඔබ අද ඔබ, දැකුම්කළුයි, පිරිසිදුයි, පිළිවෙළයි, ස්තූතියි කැඩපත ඔබට… සන්නාලියටත්, සපතේරුවාටත්,

දිය තොට

සොඳුරු පෙම්වතාණෙනි

සොඳුරු පෙම්වතාණෙනි කුළුඳුලේ සිත ගාව – හොර හොරෙන් ඉඟි පෑවතරු දෑස් දල්වාන – එනතුරු මග බැලුවආදරේ වැස්සක්ව – ඉර හඳත් ළඟ තිබ්බසොඳුරු පෙම්වතා නුඹ –

සූකිරි ආදරය

සූකිරි ආදරය පන්සිල් රකින අය හොඳ නම රැකෙනවලු හරි දේ කරන අය නිසිඵල ලබනවලු වේයා පොඩි උනත් තුඹහක් බඳිනවලු කවියක් එවන මම කවදත් වටිනවලු

මවකගේ සෙනෙහස

මවකගේ සෙනෙහස වැලිකතරේ පිපාසයයට දිය දෝතක් වැනි ගතට සිසිල ගෙන එන මෘදු සුළං රැල්ල වැනි ඝණ අඳුරේ මග පෙන්වන පහන් ටැඹක් වැනි ලොවට එළිය විහිදන

නැවත නොයෙන සොඳුරු මතක

නැවත නොයෙන සොඳුරු මතක තෙල් ගාලා කොණ්ඩ දෙකත් ගොතාගෙන පොල් කටු අයන් රස්නෙන් රැළි තියාගෙන සුදු ගවුමට පටි සෙරප්පු දමාගෙන පාසල් ගියේ අපි මව්පියො නැමදගෙන

කළු ගඟ හා සඳවතිය

කළු ගඟ හා සඳවතිය සඳවතිය හා පෙම් කරනවිටවිහඟුන් තුරු මුදුන් මතසඳ එළිය වැටී නදී සියොළඟමිහිරි ගීයක පද වැලක් විය මුමුණ මුමුණා ගොතන රස පදදිය ලතා මත

බිමට බාපං චන්දරේ…

බිමට බාපං චන්දරේ… අමනාප වී ගෙයින් එළියටබැස්ස දා මහ කළුවරේඋඹට අහිතක් වෙන්නෙපා යැයිබැන්දා බුදුගෙයි යන්තරේදොස් කියාගෙන ආවා විතරයිකියාගෙන එක මන්තරේඇහැක් ඇරලා බැලුවෙවත් නෑඅපේ නෑදෑ සනුහරේ උඹ

රට ගියපු අම්මා

රට ගියපු අම්මා බාල සංදියේ ඉඳලා වින්දේ දුකයි කඳුළයි එකට සමසේ…වසර පහළොව වෙද්දි දුන්නා සහේකට මං තරුණ වයසේ…නොතේරුම් කම් දහක් මැද්දේ මමත් දිව්වා ජීවිතේ පස්සේ…කිසිම

බ්‍රැන්ඩික්ස් අපේකම

බ්‍රැන්ඩික්ස් අපේකම ලොව වටා සැරිසරා ඇවිදින් වසංගතයක් හෙමින් එබුණාමිනිස් ජීවිත සදාකාලික අන්ධකාරෙක ගිලී තිබුණාමුවෙන් මුව ගිලිහෙනා වදනක අරුත ටික ටික හෙමින් මැකුණාසැමට

උඹට තව ඇති නැද්ද නැවතියන් කොරෝනා

උඹට තව ඇති නැද්ද නැවතියන් කොරෝනා දුප්පත් ද පොහොසත් ද කිසි දෙයක් නොබලනා පරිස්සම් නොමැති තැන ඉක්මනින් වැළඳෙනා දහසකුත් මිනිස් දිවි අකාලේ පරවුණා කරන්නට දෙයක්

අවදිවිය… මසැසින් නොව මනසින්

අවදිවිය… මසැසින් නොව මනසින් කාලවර්ණ විය මිහිකත ගොම්මනක් විය මුල් සසර සෑම දනන්… පියවි ඇසින්… නික්මුනි සදහටම ‘අහෝ’ කියන්නට දෝ ‘අපොයි’ කියන්නට දෝ නොහැඟේ මා

ආදරෙයි අම්මේ

ආදරෙයි අම්මේ කුමටද කවි කම් ලියනු බැරි නම් එකඳු වඳනක් ඔබ නමින් සදා සෙනෙහෙන් රැඳෙනු මා ළඟ ඔබයි මගේ පණ අම්මේ ශාන්ති Share on facebook

වදිමි මම හිස නමා

වදිමි මම හිස නමා දස මස කුස දරා – මා හැදු මගේ අම්මා අත් නොහරිමි සදා – මගෙ දිවි ඇති තුරා ලේ කිරි

මව්පිය සෙනෙහස

මව්පිය සෙනෙහස දස මසක් පුරා කුසේ දරා ආලෝකය මට පෙන්වූ ලෙයින් කිරත් වෙන් කරවා මගේ කුස ගිනි නිවපූ ගිනි ගොඩක් හිතේ හිර කරගෙන මට

මිණි පහනයි අම්මා

මිණි පහනයි අම්මා පවන් රොදකි ගත දැවටෙන හඳ සිසිලකි අම්මා අඳුර දුරැර සහන් එළිය මට දුන් මගෙ අම්මා පායන හිරු සඳු කැටිකර මා නැලවූ