සිටිනු මැන මගේ ලොවේ   නිවා සරතැස පිපි සිතඹර එකලු කර මගේ ලොව සදා සරා සඳ ඔබ අහස මම විය නුඹේ සිනා ළඟ හැඩ වෙනා

අවසරය මහන්සිය යන්නටත් එක්කලා පිලේ පැදුරක් එලා ගත්තා දෑස් අඩවන් වෙලා එද්දිම ඉදල් පාරක් සවන් වැකුණා නෙරිය බේරී පේන විලසට චීත්තය මල් වැටී තිබුණා උඹට

පළඟැටියො පහන් දැල්ලට පෙම් බඳින ඔය පළඟැටියො මේ අසාපන්නේ නිහඬ වී තව ලොවට කන් දී දෑස් නුඹගේ වසාපන්නේ පරණ පෑරුණු හිත් දෙකක් ඇති උඩම තට්ටුවෙ

පිය සෙනෙහසේ මහිමය බිහි වන දිනේ එළි වන තුරු නිදි වැරුව පිය පදවිය බලාගෙන පෙරුමන් පිරුව මහ සාගරය සේ දුක් කඳුළැලි දැරුව පියතුම ඔබය ජීවය

වියමන් මවන රන් ලිය ඉදිකටු තුඩට ප්‍රාණය පොවමින් නිතින සියුමැලි ඇඟිලි රඟ දෙයි රැඟුමක් ලෙසින පිවිතුරු සිනහ විහිදා සෝ දුක් පිසින සිරිලිය නුඹය මව්බිම ඉසුරින්

පියැඹුවේ ඇයි ඈත එපිටක හුස්ම යදිනා සවන් පත් ළඟ දෑස තෙමුණේ නුඹේ විතර ද හීන අරගෙන අහස් ගව්වක පියැඹුවේ ඇයි ඈත එපිටක… දරාගෙන මම ඉන්න

අනේ මන්දා… උපන් මොහොතෙත් මගේ තනියට කිසිවෙකුත් ළඟ නොහිටි හන්දා මියෙන තුරු ළඟ ඉන්නවාමයි කියන්නේවත් ඇයි ද මන්දා… සතුටු මුහුණින් ඉන්න මොහොතට දහක් දෙන ළඟ

සොබාදම මැලවිච්ච මල් පොකුරු බිම බලන් ඉන්න කොට සත්තකින් මං හිතුවෙ හිරු තමයි සැර වැඩිම කුඩු පින්න වැටුණාම කඩුපුලක් පිපෙන කොට ඇත්තටම මං හිතුවෙ සඳ

ගම්මානයේ මිහිරියාව වනරොද තුළින් ඇදෙනා පොඩි              කුරුල්ලනේ සුන්දර ගමකි පිහිටා ඇති යසට                         අගේ

අම්මලා සෙනෙහසින් ගී ගයා තුන්යමේ නළවද්දි ලේ පවා සුදු වුණා දෙතන කිරි කර දෙද්දි දංකුඩෙන් බඩ පොත්ත පිට මැද්දෙ ඇලවෙද්දි බුදුවෙන්න පැතුවෙ නෑ දරු පැටවු

රැකගමු සොබාදම් මව හරිත පැහැයට නමක් ඇත්නම් ලෝකයක් වසඟයට ගත් වනාන්තර මිස වෙනත් කිසිවක් එයි ද මතකෙට සැණයකින් රක්ත පැහැයෙන් ගලා නොගියට කඳ පුරා ලේ

සොඳුරු ගෙත්තම් මවන්නී… සුමුදු සුසිනිඳු වතින් සැදි මුත් මලක් නොවුණා රුවැත්තී උණු කඳුළු නෙතු අගම රැඳි මුත් නැගූ හසකැන් සිතැත්තී උදා අරුණෙහි මුදා නිදි ගැට