වදිමි මම හිස නමා දස මස කුස දරා               – මා හැදු මගේ අම්මා අත් නොහරිමි සදා           – මගෙ දිවි ඇති තුරා ලේ කිරි

මව්පිය සෙනෙහස දස මසක් පුරා කුසේ දරා ආලෝකය මට                 පෙන්වූ ලෙයින් කිරත් වෙන් කරවා මගේ කුස ගිනි               නිවපූ ගිනි ගොඩක් හිතේ හිර කරගෙන මට

මිණි පහනයි අම්මා පවන් රොදකි ගත දැවටෙන හඳ සිසිලකි      අම්මා අඳුර  දුරැර සහන් එළිය මට දුන් මගෙ          අම්මා පායන හිරු සඳු කැටිකර මා නැලවූ

ආදරේ නැළවිල්ල අම්මා ! හිරුට පෙර නෙතු පියන් ඇර හිරු කිරණ අතරින් සිනාසී කිරට හඬන දරු පැටව් සතපවා ලෙය කිරි කර නිසි ගතට වෙහෙසක් දැනුණ’මුත්

ආලෝකයේ උල්පත පාට සරුංගල් මල් පෙති සිහින දැකපු අම්මා කුසේ දැරූ බිලිඳු රුවට ජීවය දුන් අම්මා ආහාර අරුචි වී  අකැපව ගිලන් වූවත් අම්මා හැම දුක්

කුසගින්න නොදත් ගැහැනිය සීනි මුල තියෙද්දිත් කහට බොන අම්මා රස්නේ බත උයද්දිත් හීලි බත කන අම්මා හාල් අඩු දවසටම බඩගිනි නොඑන අම්මා දැලි ගවුමටම පෙම්

ආදර මගේ පියාණනි! පවසමි තාත්තේ ඔබ ගැන මා දුටු ගුණ සුවඳ පොඩි අවධියේදී අප රැක ගත් හැටි පුදුම දහඩිය මුගුරු වැඟිරෙමින් මුළු ඇඟ පතඟ වෙහෙස

ගෙදර බුදුන් අම්මා දස මස කුස තුළ දරලා මා බිහි කළ අම්මා සිරුරෙහි ලේ කිරි කරවා මා කුස පිරවූ අම්මා සැම සැපතම මට ගෙන දුන්

දුවේ පුතේ ඉතා හොඳින් මේ ටික නුඹේ හිතට ගන්න… එකිනෙකාට ගරු කරන්නේ මනුස්සකම දන්න අයයි….ගරු කිරීම දන්නේ අපේ සමාජයේ බොහොම ටිකයි….නැති බැරි අය ඇති හැකි

ආදරණීය තාත්තා හංග හංගා අතේ කර ගැට කදුළු නෑ කිසිදාක පෙන්නා.. දරුවෝ හිංදා රෑට රෑටත් ඇස් ඇරන් නොසැලීම උන්නා.. මහා නුග රුක් බුරුත ලෙස සම

පණ නළ සීතල පිණි බිඳු වැටෙන උදෑසනේ හිරුටත් පෙර උදේ රැයින් අවදි වුණේ මිහිරි හඬින් ගී කියලා කුරුල්ලනේ අනාගතය ජය ගන්නා දියණියනේ දිරිය කතුන් පණ

දිරිය දියණි අම්මේ අම්මේ කාලෙකින් මං ගමට ආවේ දකින්නයි නුඹේ සිනහාවන් ඇයිද අම්මේ නුඹේ මුහුණේ මේ පෙනෙන්නේ කඳුලුවන් මහන මැෂිමේ දුකක් නෑ මට ඉන් වියන්නේ