යළි උපන් පිය සෙනෙහස කතා කරන ඔය ඇස් වල කිමිදෙන්නහිනා වෙවී උරහිස මත දැවටෙන්නතෙරක් නොමැති ආදර බස් මුමුණන්නතවත් පමා ඇයි අප අපගෙම වෙන්න සඳක් වෙලා

නුඹට මා පරදිනා සුපෙම් හිත ළං ළංව ආදරය පවසනා නෙත් වසන් කර ඉන්න බැරිව මා පරදනා ඔය සෙනෙහෙ දිය ගඟකී නිතර මා නහවනා නිමක් නම්

අහිමි පෙම අත අල්ලන් ගිය ගව් දුර මා එක්ක ගිහින් බොහෝම අපට අපව හිමි නැති ලෙස මගෙන් ඉවත ගිය සඳ ඔබ අදහාගන්න බැරුව තවම බලා

විරාමය නමට ලියවුණු හැඟුම් මිදුණම අපිට අපිවත් නැති වෙනවා තනිය තනි මැකුමටම ආවම පන්හිඳෙන් කවි ලියවෙනවා නුඹට කැප කළ මගේ ආලය කාලයේ වැලි තැවරෙනවා මටම

ජීවිතේ මේ චාරිකාවේ කවුද තනියට නැවතුණේ තණපිඩක් මත සුසුම් සලනා, පිනි බිඳක් වැනි ජීවිතේ… නැගෙනතුරු හිරු සිනා සැලුවත්, නොදැන මියැදෙයි දහවලේ… කුමට තරහක් අනුන් පිළිබඳ,

නිවා, නිවෙන්න කරන්නට කිසි දෙයක් නැති කල දහ අතේ හිස අත ගසා හිතන්නට බැරි නොයෙක් දේ ගැන තනිව හිඳිමින් සිතනවා… දරන්නට බැරි කඳුළු ලේ පොදි

ආදරණීය පිරිමි පපුවට ලියමි… නුඹ, කිසිදා නොසිඳෙන ස්නේහ උල්පතක්… ඇවිළෙන මේ හිත සැණින් නිවාලන දිය දෝතක්… බාධක මැදින් පරිස්සමට ගලා යන ගඟුලක්… ඇත්තටම මට නුඹ

එදා වාගෙම අදත් එදා වාගෙම අදත් මඳ පවන හමනවා මල් වැටුණු ගුරු පාර තවම මග බලනවා… පාට නැති සිහින පොදි කළුවරේ මැකෙනවා සඳ නොමැති රැය

පිය මහ රජු හිරු කිරණ විලසින දිවි මග එකලු කොට රන් ඩා බිඳු හෙළා මගෙ දිවිය සරු කළා පැහැබර හෙට දිනෙක පෙර නිමිති දකිමින් සුබ

ඒ නිසා කාගෙවත් එපා හිත් තලන්න… බලාපං  ආදරෙයි මහා මෙරක් කියාලා මහා හුඟක් තෑගී කර විටින් විට එවාලා පපුව මැද ඇවිලෙනා දුක් ගින්න බලාලා මැණිකේ

කවියෙකුට විතරමයි පුළුවන්… ගැඹුරු හුස්මක කිමිදි කිමිදී සෝ තැවුල් මග හරින්න.. කිකිණි සිනහව හද පුරෝගෙන සැනසුමේ සුව විඳින්න… නටු අගින් ගිලිහිලා වැටුනත් පුරුදු ප්‍රේමය පුදන්න…

පතිනිය මල් මුරයට මල් කඩන්න යන්න එපා ගඟ මැද්දට මම එන්නම් මල් අරගෙන ගම අයිනේ පොකුණ ළඟට කිරි වෙහෙරට මල් පුදන්න ගියදා මම අම්මා එක්ක