සිනා පිරුණු ආදරයක් නොගැළපෙනා සිංදු කෑලි කෝලම් කර මෙමට කියයි කතන්දරේ කිව්වේ මං තේරුණා ද මගෙන් අසයි මොනවා හරි කියව කියව බොරුවට යළි රණ්ඩු කරයි

ඒ නිසාමයි නඩුව අහවර රස්නෙ හින්දා ඉන්න බැරි තැන ගිහින් ඇහුවා ඉරෙන් මං අද රවා බැලුවත් ඔහේ හිටගෙන කීවේ නෑමයි හදේ ඇති දුක රෑට සඳ

අහස අහස කළු වුණ දාට ආයේ වැස්ස එයි කියලාම හිතුණා ඒත් සුළඟක් ඇවිත් ආයේම වැස්ස එක්කම දුරට ඇදුණා පාට දේදුනු හැඩට අරගෙන අහස  තනියම පාළු

නොඑමි සසරට ආලය කළා මුළු ලෝකය පරදින්න ඔහුගේ වුණා ජීවිතේ දුක නැති වෙන්න අෂ්ට ලෝක ධර්මෙට වෙයි නතු වෙන්න ඔහු හැර ගිය දවසෙ හැඬුවා ඇති

සුදු පිච්ච නිසල දිය මතට වැටි සුදු පිච්ච මල් මිටක් රැලි නගා පිටු පෑව දිය හරිම රළු කෙනෙක් සුවඳ දී ලෝකයට පර වෙන්න ළං වුණත්

රිදුණු හිත අනේ මන්දා හිත හුඟක් රිදිලාදවස තිස්සේ ඇස් නුඹව හෙව්වාහිත නිතර ඇහුවාකඳුළු කැටත් දුකට පාර කිව්වා පාළුවට හුරුවෙලා හිතකඳුළින්ම මිරිකිලා නෙතපාරන්නේ මේ තරම් හිතනුඹේ

සුරතල් දියණියේ කිරි කෝඩු ඇස් අගට නෑ කඳුළු දෙන්නේ මං පණ වගේ රැක ගනිමි පුංචි සඳ සාවියේ නුඹ පැමිණි දා පටන් අපේ අඳුරු ලෝකයට රන්

ඒක පුද්ගල ප්‍රේමය මඟ බලා හිඳිමි මම නුඹේ සිනා දකින්නට දුරින් හිඳ බලමි මම නොදැක ඉන්න බැරිකමට දිනෙන් දින ළං වුණේ නුඹේ සිතට මගේ සිතත්

සඳ කුමාරි දිවිය පුරා සුවඳ රැගෙන වසන්තයට පාර කියන සඳවතියට රූපේ දුන්න සඳ කුමාරි මං දිවි කතරට පවන් රැගෙන දිය දහරක් වී සනසන පහස නිවන

හැඳි මිට නෙවෙයි පන්හිඳ අරගනින් දුවේ පියාණනී නුඹ නැති බව දැනුණු විට මටත් හොරෙන් කඳුළැලි එයි නෙතට රැකවරණය නැති දා වැරදුණ දාට තාමත් අඬනවා තාත්තේ

නොලියමි නුඹට කවි කොපුල් තල සිප රූරා වැටියන් සතුටු දිනවල අමුතු කඳුළූ හිතට කියපන් අඳුරු දිනවල දරා ගන්නට පුරුදු අයුරූ දින ගණන් ගත වී ගියත්

ගැහැනිය මේ මහා පොළොව ද මන්දා හිරු සඳු නැඟුනට නෑ කිසි වෙනසක්ළඳුනගේ ජීවීත අමිහිරි කවියක්ඒ හැම දේකදී ලබාන දිරියක්හදවත කර ඇත සවිබල අවියක් හිංසා පීඩා