සුරකිමු පුංචි මල් කැකුළු මහ රෑට මොර දෙන ලේනියේ අසාපන් පියාඹා ගොසින් අර උඩ අත්තේ වසාපන් හීන් ඇස් යන්තමට බොර කරලා බලාපන් ලෝකයක් මොර දෙනවා තව තවත් හඬාපන් නිසල දිය

ගැහැනු වහං කරගෙන හැඟුම් පොකුරක් නාඬා ඉන්නේ බැරිම හින්දා අතීතේ අපේ ආදරේ ගැන ඇස්වහක් වැදුණා ද මන්දා කියාගන්නට බැරිම තැනටම මේ හිතත් අසරණම කරලා හරි

ලිප් ගල් තුන උඩ බත් මුට්ටිය හිස් තැනක් නොතියාම හීනා වුණ අතීතෙක ඉකිබිඳුම් සමරන්න අවැසි නෑ කිසිදාක රෝහලක පොඩි ඇඳක වැතිර ගිය මහ කිතුල නුඹ

ආදරෙයි අප්පච්චි හීනී ඇස් යන්තමට නිදිමතෙන් වෙරි වෙද්දි සරම් ඔකුවක් පුරා ලස්සනට නැළවෙච්චි ගීතයට නැළවෙන්න හැමවෙලේ හුරුවෙච්චි අපි එදා ඇල වුණේ උණුහුමට අප්පච්චි ගේ වටේ

හිත හරියට අහස වගේ පාට මැකුණු බිඳුණු සිහින පේළි පේළි අතර මවපු මුල් මැද අග පැටලැවිච්ච අමුතු කතාවක් වියෝ දුකට කවි ගොතලා වචන අතරෙ ඔබ්බවලා

ඇය නමින් අම්මාය මිදුලෙහි කුණු කන්ද කාමරයේ රෙදි කන්ද අත්ලෙහි දැලි කන්ද නිවසෙහි වැඩ කන්ද විඳිමින් දුක් කන්ද සලමින් දහඩිය කඳුළු බිඳු නැත අතැඟිලි සුමුදු

නැවත එනු මැන ජීවිතයේ එකම පැතුම ඇස් මානයේ බොඳ වුණහම දැනෙනා මේ වේදනාව දරා ගන්න බෑ නුඹ මට හිමි නැති වුණාට වෙන කෙනෙකුට හිමි වුණාට

ආදර පුතණුවනි හිත පිරෙන්න රස මසවුළු නුඹේ කුසට නැති වුණාට පොතක් පැන්සලක් ගන්නට කාසි පණම් නැති වුණාට හැඩට අඳින්නට පලඳින්නට විසිතුරු පිළි නැති වුණාට දහිරිය

විභාගය සුදුම පාටින් අලුත් පුසුඹක් කවමදාවත් වින්දෙ නැතුවට කකුලෙ මහපට ඇඟිලි තුඩු මට හිනාවුණේ එළියටත් පැනගෙන කැඩෙන බව දැන දැනත් නිතරම හේදුවට සුදු සබන් අරගෙන

අම්මාට… ලස්සන ද රෑ අහස තරු හුඟක් පෑව්වම පාන්දර මීදුම ද සීතලයි අද නේද අම්මේ නුඹ මං ළඟ ද මුමුනන්නේ ගී නේද පාන්දර කිරි කට්ටි

දරු පැටව් හිස් මුදුනෙ තියාගෙන අදහාපු ආගමේ පිළිසරණ නැතුවා ද කියා සැකයක් ඇතේ පාපතර යක්කුන්ගේ හිරි අරින්නට ගතේ පොඩි එවුන් බිලි ගන්නේ දුකක් නැතිදෝ හිතේ

සිටිනු මැන මගේ ලොවේ   නිවා සරතැස පිපි සිතඹර එකලු කර මගේ ලොව සදා සරා සඳ ඔබ අහස මම විය නුඹේ සිනා ළඟ හැඩ වෙනා