යළි නොඑන ඇයට සයනයක ගුලිවෙන්න කුමරිය ලෙසින් සිත් අහසේ පායන්න පුන්සඳ වෙමින් යළි නොඑන සෙනෙහසට පෙම් කළ සිතෙන් මතකයම ගිනිගත්තා තරුවක් ලෙසින් උරහිසේ හිස හොවා

කොරෝනා විලාපය             විශ්වයේ විලාපය             මිහිතලේ විලාපය             මනුසිතේ කොරෝනා        කොරෝනා පණ රකින හුස්ම පොද හා බැඳුණු විස අංශු මනු සිතේ වා කපොලු කඩා

ආඩම්බරයි මට තවම මතකයි එදා පුංචි කුරුලු පිහාටුවක් වාගේ… රෝස මල් පෙත්තක පාටට මාගේ අතට ආව උඹව පරිස්සමට බයෙන් ගැහි ගැහි තුරුලට ගත්තේ මම ඩිංග

අම්මා ලොකු උනාම ඇති කියලා හිතපු නිදහස නැහැ මට හම්බුනේ අම්මේ පුංචි කාලේ ලොකු වෙන්න හීන දැක්කාට මං දැන් ලොකු කෙනෙක් වගේ ජීවත් වෙන්න ආස

වියෝව අරලිය මල් පිපුණු සුදෝ සුදු පිට්ටනිය මැද තනියෙන්ම සැඟවෙන්න සිතුවේ ඇයි ඔබ පෙම්වතිය මා අදත් ඔබගේ සොහොන් කොත ළඟ තනිව ළතැවෙන එක්ව ඇවිදින් සසර

නවාතැනයි බ්‍රැන්ඩික්ස් අපේ සෙත සලසන තම නිවසට නෙත කඳුළැලි සැම හංගන හසරැල්ලක මුව සරසන සේයාවකි ඇය නමදින… නව සඳවන් පුර පොහොයට වාසනාවේ සුව කැන්දන තැවුල්

බිමට බාපං චන්දරේ… අමනාප වී ගෙයින් එළියටබැස්ස දා මහ කළුවරේඋඹට අහිතක් වෙන්නෙපා යැයිබැන්දා බුදුගෙයි යන්තරේදොස් කියාගෙන ආවා විතරයිකියාගෙන එක මන්තරේඇහැක් ඇරලා බැලුවෙවත් නෑඅපේ නෑදෑ සනුහරේ උඹ

රට ගියපු අම්මා බාල සංදියේ ඉඳලා වින්දේ දුකයි කඳුළයි එකට සමසේ…වසර පහළොව වෙද්දි දුන්නා සහේකට මං තරුණ වයසේ…නොතේරුම් කම් දහක් මැද්දේ මමත් දිව්වා ජීවිතේ පස්සේ…කිසිම

බ්‍රැන්ඩික්ස් අපේකම ලොව වටා සැරිසරා ඇවිදින් වසංගතයක් හෙමින්                  එබුණාමිනිස් ජීවිත සදාකාලික අන්ධකාරෙක ගිලී                          තිබුණාමුවෙන් මුව ගිලිහෙනා වදනක අරුත ටික ටික හෙමින්           මැකුණාසැමට

උඹට තව ඇති නැද්ද නැවතියන් කොරෝනා දුප්පත් ද පොහොසත් ද කිසි දෙයක් නොබලනා පරිස්සම් නොමැති තැන ඉක්මනින් වැළඳෙනා දහසකුත් මිනිස් දිවි අකාලේ පරවුණා කරන්නට දෙයක්

අවදිවිය… මසැසින් නොව මනසින් කාලවර්ණ විය මිහිකත ගොම්මනක් විය මුල් සසර සෑම දනන්… පියවි ඇසින්… නික්මුනි සදහටම ‘අහෝ’ කියන්නට දෝ ‘අපොයි’ කියන්නට දෝ නොහැඟේ මා

ආදරෙයි අම්මේ කුමටද කවි කම් ලියනු බැරි නම් එකඳු වඳනක් ඔබ නමින් සදා සෙනෙහෙන් රැඳෙනු මා ළඟ ඔබයි මගේ පණ අම්මේ ශාන්ති Share on facebook