එකමුතුව රැකගනිමු නිදහස ජාතියෙන්වත් ආගමෙන්වත් කුළල් කා භේදය නොවී හිඳින තුරු එක ජාති ඇල්මෙන් එකම ධජයක් යටට වී විසල් බාධා ආවමුත් වට සැලි සැලී දණ

බත් ගස අවාරෙටත් ගම් හතකට තුන්වේලම පිරිමහන්න පොලොස් වගෙම කොස් වරකා පිරිලා තිබුණා නොවැ ඕසෙට හිතාමතා නිය පාරක් නොගහා ඉන්න පොරොන්දුවෙන් තාත්තා හැමදාම වැන්දෙ හිතේ

ප්‍රීතිමත් නත්තල සීත සුළං රැලි දසත හමන්නේ ගහ කොළ මල් අතු රිකිලි නටන්නේ තරුවක් පායා අහසේ දිලෙන්නේ දුප්පත් ගවලෙන තුළ ඉපදෙන්නේ මරියතුමිය පින්බර මව වන්නේ

කළුත් නැති සුදුත් නැති ‘අළු පාට’ තාල මැවෙන හැන්දෑවක මාල බැන්ද රන්දෝලක කාල රාමු අළු පාටින් මතක මැවෙනවා… සීත පොදක රස්නෙ දැනී නීල නයන පියන්

සියපතක් මෙන් පිබිදෙමු කියා ඵල නැති නොමැතිකම් ගැන විසිරි සිහිනෙක සැරි සැරූ දවා රිදවයි සිත වරින් වර මට ද මාවම නැති කෙරූ ලබා කුමකට මෙවැනි

ජීවිත පොතේ පිටු අතර ජීවිත පොතේ පිටු එකින් එක පෙරළුණත් මතකයේ රැඳුණු පිටු නැවත නැවතත් පෙරළා බැලූ සඳ සතුට කඳුළ ද රැඳී තිබුණා බොහෝ පිටු

බෑනාට ආදරෙන් සේද සළුපිළි මැණික් අභරණ වත පුරා දිස්නය දිදී දුරට පෙනුණේ සුදට දිලෙනා මලක් වාගෙ විල පිපී රත්තරන් හුය එකට තබලා දෙන්නගේ දෑඟිලි බැඳී

බ්‍රැන්ඩික්ස් අපේකමේ සෙනෙහසයි මේ උදේ රැයින් නැගිට, ඉරක් හඳක් නොදකින ටාගට් එක ටයිම් එකට ඉවර කරන්නට දෙවැනි නිවහන ගමක ඇදෙන අපට අගහිඟකම් මැද දහසක් පැතුම්

කියන්නම් ආදරේ ළමැද හරි මැද්දෙන් ම                  පළලා නුඹව හිත පතුලෙන් ම                 තියලා පරිස්සම් කරනවා                        සිතලා සුසුම් වැස්සක් කඩන්                   වැටිලා අහස පොළොවට වඩා දුර                  ඉම

මිහි මත දෙවිවරු අන්තිම හුස්ම පොද ගිලිහී යන                   වේලේ ගිලිහුන හුස්ම යළි අරගෙන දෙන                තාලේ දෙවියන් මිහිමතට වැඩලා මේ                    කාලේ වෙහෙසෙන හැටි

මගේ දුවට ජයසිරි මා බෝධියට පුද කළ පියුමක් වගෙයි ඔබ මගෙ දුවේ කලා වැව් දියවර පිස හමා එන සිසිල විඳ හිනැහෙන් දුවේ සඳට පෙම් බැඳි

ගැහැනියකගේ සුසුම හිමි ඔබ සටනකය රෝහලේ දිවා               රැයේ රටා දැමූ පැදුරේ මම හිඳිමි                         බියේ තබලා ගියත් ඔබෙ එඩිතර ගතිය                ළයේ මගෙ හිත