මතක අමතක කරන්න බෑ හිරු සඳු නැගෙන්නෙ, අවරට යන්න බලාගෙන… රළ වෙරළට ඇදෙන්නෙ, සයුරට යන්න බලාගෙන… කුසුමක් පිබිදෙන්නෙ, පරවෙනා බව දැනගෙන… නුඹ උනත් ළං වුණේ,

අප්පච්චී… පුංචි අතකින් අතැඟිල්ලෙ එල්ලීදුවන පොඩි උන් පේනවාහිමින් සීරුවේ ළඟට ගනිමින්සුදු දෝණි මගෙ කියනවාආයෙ කම්මුල් ඉඹිනවා ඉස්කෝලෙ ළඟ පංති යන තැනපිය සෙනේ මට පේනවාහිටිය නම්

සහිත බව විචිත්‍රවත් වූ බිනර මස, ග්‍රීස්ම සෘතුව නිම වී, ලබන්නා වූ වස්සානය, ග්‍රීෂ්මයෙන් බැට කෑ, සහෘදයන්ගේ හදවතට, නව සප්‍රාණිකත්වයෙන්, ගෙන දේමට යුහුසුළු වේ. එබැවින්

අම්මා… නෙක නෙක රිදුමන් වත පුරා හසකැනින් සඟවාගෙන මා දෑත නුඹ දෑතින්… මා ගත නුඹ අතරින් ගිලිහෙන්නට නොදී… උපදින්නට පළමුවෙන් සෙනෙහෙ දියෙන් දෝවනය කළ… මගේ

මම මා ගැන හිතන විදිය මම මාගේ මා මගේ කීවේ මගෙ අම්මාමට ලේ කිරි කර පෙව්වේ අම්මාජීවයකට උර දුන්නේ අම්මාමගෙ දුක සැප විඳගත්තේ අම්මා මා

ප්‍රේමය අහසක් විය යුතුය “ප්‍රේමය සමානයි අහසට” ඒ ඇයි දන්නවද…? වහින්න ප්‍රථම වළාකුළු කොතරම් බර වුණත් අහස අත් නොහැර අල්ලන් සිටියා, උදෑසන පායන ඉර සවස

ජීවිතය විෂම වූ ලෝකයක වෙනස්වන ලෝකයක ඉපදී මේ කටුක ජීවිතයක සරණට මල් පිපුණු වසන්තයක තවමත් සොයනවා කුමක්දැයි ජීවිතය… හීන් සීරුවට හිඳගෙන අහෝ කල්පනාවක සිත ඔහේ

අලුත ගෙනා කුල දියණි ඉස්සර නුඹෙ තුරුලෙම උන් දඟකාරිපතිනිය වෙලා යුතුකම් ළඟ වී බාරිදුක සැප ළඟදි හිත සවිබල වී නෑරිනුඹගෙම මගේ යමි ඉටුකරමින් කාරි ඉස්සර

තාත්තෙක් වගේ රකින්නට බෑ දුවෙක් සත්තයි කිසිම කෙනෙකුට සුවඳ දෙන මල් කෝටි ගණනක් දිලිසි දිලිසි හැඩට උන්නට ලොකුම දුක් කඳ ගහක් විඳිනවා පුප්පලා පෙත් උඩට

නිහඩ සෙනෙහය නොනිමි පහන් ටැඹ නුඹයි කිරි වෙන මෑණියන්ගේ ලෙයට නොදෙනිව හෙලුවා ගත පිරි දහඩිය බිඳු වැල් වින්දේ දුක් ගැහැට අප රජ කරනු වස් පෙනෙන්නට

මුවට එළියක් ගෙනෙන විදියක් වල්ගා තරුවක් බලා උන්නා හවස් යාමේ පෙනෙන ලා සඳ මුහුදු තීරෙන් ගිලෙන හිරු දැක මවාගත් මහ උජාරුවකින් මෝදු වෙන හැටි හෙමින්

බැල්ලක් උසාවියට කික්කි මං දුඹුරු යැයි ලියා ගන්නජාතකය ඕනද නොහැක එය කියන්නවාසයක් නැත හිතුනු විටකදි ලගින්නපොරකෑව විතරයි කොහෙද මොහොතක් නිවෙන්න මල්ලිලා අරන් ගියෙ පිරිමි හින්දා