නොලියමි නුඹට කවි කොපුල් තල සිප රූරා වැටියන් සතුටු දිනවල අමුතු කඳුළූ හිතට කියපන් අඳුරු දිනවල දරා ගන්නට පුරුදු අයුරූ දින ගණන් ගත වී ගියත්

හැඳි මිට නෙවෙයි පන්හිඳ අරගනින් දුවේ පියාණනී නුඹ නැති බව දැනුණු විට මටත් හොරෙන් කඳුළැලි එයි නෙතට රැකවරණය නැති දා වැරදුණ දාට තාමත් අඬනවා තාත්තේ

ගැහැනිය මේ මහා පොළොව ද මන්දා හිරු සඳු නැඟුනට නෑ කිසි වෙනසක්ළඳුනගේ ජීවීත අමිහිරි කවියක්ඒ හැම දේකදී ලබාන දිරියක්හදවත කර ඇත සවිබල අවියක් හිංසා පීඩා

නුඹේ ප්‍රේමය සොඳුරු වරදක් ලෙසින් දැනුනත් මගේම කරගත් නුඹේ ප්‍රේමය හමන පවනක සිසිල ගෙන දුන් ලොවම සැනසූ නුඹේ ප්‍රේමය කඳුළුවල තෙත පුපුරුවන හද මෙ මට

ආලයේ මතකයන් තුරු මුදුන් සිප ගන්න අහස සේ ළං වෙවීකඳු මුදුන් මත හෙළන වැස්ස සේ අරුමැසීනින්ද නොදැනෙන නෙතට හොර රහසේ පෙම්බැඳීඑකම ප්‍රේමය නුඹයි හද පුරා

ඇත්තටම ගැහැනුන් මල් වගේ ද? ගෑනු හරියට මල් වගේමයි කවුද කියනවා මටත් ඇහුණාගල් වගේ දරදඬු කොරාගෙන ඉන්න උන් ගැන දුකත් දැනුණාකවුරු ආ ගිය මඟක තනියම

කුඩයේ කතාව උඩු සුළඟට හසුවුණාදෝමහ වැස්සට තෙමුණාදෝගිනි අව්වට පිච්චුණාදෝමගේ කුඩේ කොතැනකදෝ සුළඟට නුඹ සෙලවුණාටවැස්සට මා නොතෙමුවාටගිනි අව්වට සෙවණක් වීරැකගත්තේ නුඹයි මාව සත්‍යා කොඩිකාරබ්‍රැන්ඩික්ස් කහවත්ත ආයතනය

පෝය හඳ කළුවරට තිත තියා බිඳෙන් බිඳපුන්සඳක් හිනැහුණා දුරින් හිඳමගේ ඇස් අගිස්සේ සැඟව හිඳනුඹ දුන්නු ආදරය කොහිද අද බෝපතක් සෙලවෙනා සුවය විඳඅසපුවේ පිළිමයට උඩින් හිඳනහවනා

කඳුළ ගෙනා නුඹ අමතක කරනෙමි ඔබ ගැන මතකය ඒ මතකෙන් සිත රිදෙන නිසා පණ වගේ ආදරේ කළ මා අතහැර වෙන දීගෙක ඔබ ගියපු නිසා මම

මහනුවර පිනි කඳුළින් වැස්ස වසී ගස්වල පිනි රටා මවයි සුන්දර වූ උදෑසනට අපූරු වෙල්යාය දිලෙයි හිරු කුමරුත් එබී බලන ලස්සන මල් කැකුළු දිලෙන දිය උල්පත්

කදුරු ජීවිතේ කතාවට හව්හරණ කැන්දා නුඹේ රුව මගෙ අතින් චිත්‍රයට ඇන්දා පීනසේ තෙලට කෙස් සුදු වෙච්ච හන්දා තාත්තගෙ සෙනෙහසට මං වැටක් බැන්දා උගුරු දඬු පළාගෙන

වඳිමු මුනි සිරි පා පින්බර මළුව මුදුනට නැඟ එන පහන සුන්දර වන්දනාවක අප යෙදෙන කල ලෝසත පිනට යොමු වන මහ බල මහිම බෝසත් පා පියුම