මට අහිමි වසන්තය අහසක් සේ උසට සිතුවිලි පිරුණාට සයුරක් සේ ගැඹුරු මතකය තිබුණාට වෙන කාටත් වඩා සෙනෙහස පිදුවාට නුඹ් හිමි වුණේ මට නොව මගෙ මතකයට

අලුත ගෙනා කුල දියණි ඉස්සර නුඹෙ තුරුලෙම උන් දඟකාරිපතිනිය වෙලා යුතුකම් ළඟ වී බාරිදුක සැප ළඟදි හිත සවිබල වී නෑරිනුඹගෙම මගේ යමි ඉටුකරමින් කාරි ඉස්සර

ප්‍රේමය අහසක් විය යුතුය “ප්‍රේමය සමානයි අහසට” ඒ ඇයි දන්නවද…? වහින්න ප්‍රථම වළාකුළු කොතරම් බර වුණත් අහස අත් නොහැර අල්ලන් සිටියා, උදෑසන පායන ඉර සවස

ජීවිතය විෂම වූ ලෝකයක වෙනස්වන ලෝකයක ඉපදී මේ කටුක ජීවිතයක සරණට මල් පිපුණු වසන්තයක තවමත් සොයනවා කුමක්දැයි ජීවිතය… හීන් සීරුවට හිඳගෙන අහෝ කල්පනාවක සිත ඔහේ

තාත්තෙක් වගේ රකින්නට බෑ දුවෙක් සත්තයි කිසිම කෙනෙකුට සුවඳ දෙන මල් කෝටි ගණනක් දිලිසි දිලිසි හැඩට උන්නට ලොකුම දුක් කඳ ගහක් විඳිනවා පුප්පලා පෙත් උඩට

නිහඩ සෙනෙහය නොනිමි පහන් ටැඹ නුඹයි කිරි වෙන මෑණියන්ගේ ලෙයට නොදෙනිව හෙලුවා ගත පිරි දහඩිය බිඳු වැල් වින්දේ දුක් ගැහැට අප රජ කරනු වස් පෙනෙන්නට

මුවට එළියක් ගෙනෙන විදියක් වල්ගා තරුවක් බලා උන්නා හවස් යාමේ පෙනෙන ලා සඳ මුහුදු තීරෙන් ගිලෙන හිරු දැක මවාගත් මහ උජාරුවකින් මෝදු වෙන හැටි හෙමින්

බැල්ලක් උසාවියට කික්කි මං දුඹුරු යැයි ලියා ගන්නජාතකය ඕනද නොහැක එය කියන්නවාසයක් නැත හිතුනු විටකදි ලගින්නපොරකෑව විතරයි කොහෙද මොහොතක් නිවෙන්න මල්ලිලා අරන් ගියෙ පිරිමි හින්දා

කවදා ද පියාගේ නාමය රජ වෙන්නේ සිනාසෙන්නට අත්තටු දුන් අප්පච්චීදුක් ඉහිලුව හිත ඒ හැටි නෑ නිච්චීමනසින් කඩන් වැටෙනා විට දැවටෙච්චීලොවම එළිය කළ නාමය අප්පච්චී හිරුට

මගේ පණ රැක දුන්න නුඹයි මගේ අප්පච්චි මගේ හම සුදු වෙද්දී ඔබේ හම රළු වෙච්චිමගේ වත දිලිසෙද්දී නුඹේ වත වැහැරිච්චිමගේ සවි වැඩි වෙද්දි නුඹේ සවි

මගේ ලෝකේ හිරු වී සදා හදවත් ගොලු වූ වචනයට පොර බදිමි මම අමුණන්න නිසදැස අවසරයි මගේ තාත්තේ ඔබේ සුවඳ විඳින්නට මෙලොව ආ දවසේ මා ඔබේ

මතු මතුත් බුදුවන, ඔබයි මා ආදර අප්පච්චී නොගැඹුරු පැහැදිලි දියක පෙනෙන මෙන් ජායාව උවතේ පැහැදිලිය එය මට කිසිඳු අඩුවක් නොමැතිව කරදඩු උස් මහත්ව අප වැඩිහිටි