වියමන් මවන රන් ලිය ඉදිකටු තුඩට ප්‍රාණය පොවමින් නිතින සියුමැලි ඇඟිලි රඟ දෙයි රැඟුමක් ලෙසින පිවිතුරු සිනහ විහිදා සෝ දුක් පිසින සිරිලිය නුඹය මව්බිම ඉසුරින්

පියැඹුවේ ඇයි ඈත එපිටක හුස්ම යදිනා සවන් පත් ළඟ දෑස තෙමුණේ නුඹේ විතර ද හීන අරගෙන අහස් ගව්වක පියැඹුවේ ඇයි ඈත එපිටක… දරාගෙන මම ඉන්න

අනේ මන්දා… උපන් මොහොතෙත් මගේ තනියට කිසිවෙකුත් ළඟ නොහිටි හන්දා මියෙන තුරු ළඟ ඉන්නවාමයි කියන්නේවත් ඇයි ද මන්දා… සතුටු මුහුණින් ඉන්න මොහොතට දහක් දෙන ළඟ

සොබාදම මැලවිච්ච මල් පොකුරු බිම බලන් ඉන්න කොට සත්තකින් මං හිතුවෙ හිරු තමයි සැර වැඩිම කුඩු පින්න වැටුණාම කඩුපුලක් පිපෙන කොට ඇත්තටම මං හිතුවෙ සඳ

ගම්මානයේ මිහිරියාව වනරොද තුළින් ඇදෙනා පොඩි              කුරුල්ලනේ සුන්දර ගමකි පිහිටා ඇති යසට                         අගේ

අම්මලා සෙනෙහසින් ගී ගයා තුන්යමේ නළවද්දි ලේ පවා සුදු වුණා දෙතන කිරි කර දෙද්දි දංකුඩෙන් බඩ පොත්ත පිට මැද්දෙ ඇලවෙද්දි බුදුවෙන්න පැතුවෙ නෑ දරු පැටවු

රැකගමු සොබාදම් මව හරිත පැහැයට නමක් ඇත්නම් ලෝකයක් වසඟයට ගත් වනාන්තර මිස වෙනත් කිසිවක් එයි ද මතකෙට සැණයකින් රක්ත පැහැයෙන් ගලා නොගියට කඳ පුරා ලේ

සොඳුරු ගෙත්තම් මවන්නී… සුමුදු සුසිනිඳු වතින් සැදි මුත් මලක් නොවුණා රුවැත්තී උණු කඳුළු නෙතු අගම රැඳි මුත් නැගූ හසකැන් සිතැත්තී උදා අරුණෙහි මුදා නිදි ගැට

ගැහැනියක් කියන්නෙම සුන්දරම කලාවක් සොයන්නට නොහැකි තැන විවේකී වෙලාවක් ලෝකයක් ඉදිරියෙත් විඳිමි හුදෙකලාවක් සිනහවෙන් කඳුළු කැට සඟවගත් මුලාවක් ගැහැනියක් කියන්නෙම සුන්දරම කලාවක්… උමේෂා පතිරණ බ්‍රැන්ඩික්ස්

සමගිය බලයයි පරදේසක්කාරයින්ට යටත්ව සිටි                          ලංකාවට කාගෙන්වත් පිළිසරණක් ලැබුණේ නෑ                 ජනතාවට හැල-හැප්පිලි මැද්දෙන් ජීවිත ගෙන ගිය

සෙනෙහසේ උල්පත අහස් ගැබ තුළ හැංගු ආදරේ වැස්ස ලෙස මිහිපිටට දීලා නේක තුරු වැල් මලින් හැඩ කළ මහ වැස්ස වගේ අපේ අම්මා… වැටුණු වැහි දිය

ළමා ලොවට සොඳුරු හෙටක් ඉර හඳ තරු සේද වලාකුළින් පිරුණු අහස වගේ පුංචි පුංචි දූ පුතුනගේ ලෝකය ඒ තරම් අගේ සිර කරගෙන ඇතේ තබා නීතීවලින්