මගේ නෙළුම අමාවක හැඩයි නුඹ මට ඊට වැඩීවලා නෙක බලයි අතරින් පතර එබීසිනා මල අගෙයි සඳලිය රුවට බැඳීමලානික මගේ හද පිබිදුණා වැනි නෙළා ගනු බැරුව

දිට්ඨධම්මය පරම පිවිතුරු ප්‍රේමයක් මමඉඳුල් හිතකින්ඉඳුල් ගතකින්සොයා පීරුවේ ලොව පුරා හමු වුණා ඒ ප්‍රේමේ පින්බරඇය ද නෑඹුල් ප්‍රේම නොකරපුයසට ගැළපේමට ද ගැළපේ හාදු දෙන්නට මුව

නිවන් ගිය අපේ අම්මා එන්නේම නැද්ද හුරු වෙච්ච පතොක් ගස් ඉඩෝරයට යක්ෂ මල් දුන්නා ඇරුණු කොට ඉල්ලුව ද වැස්ස දරු සෙනේ නාමයෙන් අල්ලගෙන හුස්ම අම්මලා

ගුරුවරුත් දෙවිවරු හිරු එබෙද්දී ගමට මිහිදුම් පිනි සළුව හකුළුවා ගනිපූ හතේ කණිසම වදින්නට පෙර ගෙදර බුදුනගේ දෙපා වැඳපූ කිරි කොක්කු රෑනක් වගේ විත් කඩ කඩා

නුහුරු සෙයිලමේ මඟ වැරදුණු යුවතිය “තුනුරුවනේ සරණයි පුතේ මගේ” මවුපියන් සෙනෙහසින් පැතුවාඉගෙන ගෙන දිවියම දිනන්නට සිහිනෙනුත් ඈ නිතර සිතුවාසිනිඳු වුණ අතැඟිලි හැඩට පොත පුරාවට මුතු

අතරමං වුණු මිනිස්සු ලියා අවසන් මතක පොත් ඇත පිස දමා යළි ඇවිස්සූ හොයනවා තවමත් ඇතැම් පිටු ගිනි තියා නුඹ පිලිස්සූ වේදනා හිත යට දරාගෙන අනේ

සාරධර්ම සාඩම්බර ලෙසින් සේවයේ නිරත වන රටට ශ්‍රමය කැප කර මව්බිම රකින දහමට අනුව දිවි පෙවෙතක් ගත කරන සෘද්ධි බලෙන් දෙවියනි රට රැකගන්න මව්බිම අපේ

සුකොමළ බිරිඳ හිමිදිරියේ නැගිට දැක්කෝතින් හරිම අගේපෙම්බරයි සුකොමළයි ඇය නළඟනක් වගේපුන්සඳ පෑයුවා වාගෙයි මූණ ඇගේවෙන කවුරුන්ද ඒ සුන්දර බිරිඳ මගේ ඇහිබැමි අඩකවය වාගේ සකස් කරනා

ඉවසිය හැකි ද තව? තැළුම් පිට පිට පහර වැදුණමනිල්වෙලා පිට මැද්දෙ කැළැලිඅගින් අල්ලන් ඇදන් යන කොටගැලවිලා ගියේ කොණ්ඩ කැරලිරෑ පාන්දර අරින ඇස් දෙකදහවලෙත් ටික ටිකෙන් මැලවීඅනේ වැනි

සුරකිමු පුංචි මල් කැකුළු මහ රෑට මොර දෙන ලේනියේ අසාපන් පියාඹා ගොසින් අර උඩ අත්තේ වසාපන් හීන් ඇස් යන්තමට බොර කරලා බලාපන් ලෝකයක් මොර දෙනවා තව තවත් හඬාපන් නිසල දිය

ගැහැනු වහං කරගෙන හැඟුම් පොකුරක් නාඬා ඉන්නේ බැරිම හින්දා අතීතේ අපේ ආදරේ ගැන ඇස්වහක් වැදුණා ද මන්දා කියාගන්නට බැරිම තැනටම මේ හිතත් අසරණම කරලා හරි

ලිප් ගල් තුන උඩ බත් මුට්ටිය හිස් තැනක් නොතියාම හීනා වුණ අතීතෙක ඉකිබිඳුම් සමරන්න අවැසි නෑ කිසිදාක රෝහලක පොඩි ඇඳක වැතිර ගිය මහ කිතුල නුඹ