දියණියට ආදරෙන්… ඔසවමින් පා යුගල පිය නගන මාවතේ නෙක වර්ණ මල් පිපී සුවඳ දෙයි දස අතේ ඒ සොඳුරු මල් අතර වහං වූ කටු තියේ නපුරු

දෙමාපිය ස්නේහය සෙනෙහස පහස මැද මව්පිය ඇසුර තුළින් මැනවින් නෙතට දිස්වෙයි හරි දැකුම මුලින් වැනසුන හදක මව්පිය බැති සුවඳ මලින් සිනහව සතුට සැඟවෙයි දුක් කඳුළුවලින්

සිත රැඳි නුඹට දැවුණු සිත සනසන්න මිහිරි කවියක් වන්නනිදි නොමැති දෙනුවනට පහන් තරුවක් වන්නලස්සනම මතකයක සිහින විජිතය වන්නමා සිතේ නිරතුරුව නුඹ ලැගුම් ගෙන ඉන්න ඒ.ඒ.

ගෑනු අපි ඇත්තටම නිදිකුම්බා වැල් වගේ අනේ නෝනේ අසනීප දරුවට බෙහෙතක් හේතක් කරනවා වෙනුවට ඔය තරම් රැවුම් ගෙරවුම් දරාගෙන ඉන්නට අම්මෙක් වුණේ මං මගේ පෙර

ජය ගන්න පුත මගේ… රෝස මල් ඇතිරූ මාවතක් නොව ජීවිතේ ගල් බොරලු විස කටුත් එමට ඇත මාවතේ නුවණ නුඹේ යොදවලා නිරන්තර පොතපතේ ඉගෙනීම කරන් පුත

කවිකාරිය මං පිපුණ මලක සුළං පොදක සිනා බිඳක නුඹව දකින තනි තරුවට කවි පබඳින කවිකාරිය මං නුඹ පෙන්වූ සෙනේ ගඟට අනන්ත මුදු වදන්වලට ගෙවාලන්න නෑ

හදෙහි රැඳි නත්තල සීනු රාවය දසත ඇසෙනා කිතුණු බැතියෙන් එකමුතු වුණා හිමවතින් රුක්ගොමු සැරසෙනා නත්තලෙහි සිරි අසිරි මැවුණා ළමා ලෝකය සිතැඟි පැතුවා සීයා නත්තල් තෑගි

නැඟණිය සොයා රුපියල් සතපා නැඟූ විට අගනුවරටපුරවර සිරි දුටු කලඅමතක වුණි ද නුඹ ආ මඟවිෂ බඹර තුඩුවලපහස ලද නොඉඳුල් මලඅතින් අත යවමින්උන් සොයයි කාසි යහමින්දිනක

නුඹ ගියා වෙන්වෙලා… පෙම් කළා හදවතින් නුඹ මගේ වූ නිසා නිමක් නැති ජීවිතේ මෙතෙක් දුර පියනඟා ගල් ගැසුණි හුන් තැනම එක් දිනක් මා එදා ඉමක්

හිමි සඳ පුරහඳ වෙලා මගෙ ලෝකෙට පායන්නකුසුමක් විලස හද මල වෙත පිබිදෙන්නතරුවක් නේද එළියක් මට ගෙන දුන්නලෝකෙම නුඹයි මගෙ හදවතේ නුඹ ඉන්න දෙවිඳුන් නුඹයි මම

අවසරද? හන්තාන සුළඟේ නුඹේ දෑත අල්ලාන යන්න ආසයි දිනෙක ඔබ එක්ක අනන්තෙට කඳු මුදුන සිසාරා දඟ කරන මේ හැඟුම් පවසාවි සවනතට මගේ ආදරේ නුඹට සිප

බොඳ වූ සිහිනය සොඳුරු දවසක තිබූ සෙනෙහස නුඹට අමතක වුණාදෝ තුටින් දිවි ගඟ ගලා යද්දී මතක සටහන් මැකීදෝ ඈත භවයෙම නුඹම පතමින් ආව කුමරිය එපාදෝ