කවදා ද පියාගේ නාමය රජ වෙන්නේ සිනාසෙන්නට අත්තටු දුන් අප්පච්චීදුක් ඉහිලුව හිත ඒ හැටි නෑ නිච්චීමනසින් කඩන් වැටෙනා විට දැවටෙච්චීලොවම එළිය කළ නාමය අප්පච්චී හිරුට

මගේ පණ රැක දුන්න නුඹයි මගේ අප්පච්චි මගේ හම සුදු වෙද්දී ඔබේ හම රළු වෙච්චිමගේ වත දිලිසෙද්දී නුඹේ වත වැහැරිච්චිමගේ සවි වැඩි වෙද්දි නුඹේ සවි

මගේ ලෝකේ හිරු වී සදා හදවත් ගොලු වූ වචනයට පොර බදිමි මම අමුණන්න නිසදැස අවසරයි මගේ තාත්තේ ඔබේ සුවඳ විඳින්නට මෙලොව ආ දවසේ මා ඔබේ

මතු මතුත් බුදුවන, ඔබයි මා ආදර අප්පච්චී නොගැඹුරු පැහැදිලි දියක පෙනෙන මෙන් ජායාව උවතේ පැහැදිලිය එය මට කිසිඳු අඩුවක් නොමැතිව කරදඩු උස් මහත්ව අප වැඩිහිටි

පරතරය නොනිමි කතරක විඳින දුක සැප කඳුළු ලියකම් මව මවා සසර ගමනක සුසුම් හඬ මැද ක‍ටු කිනිති හදවත් තළා නොදැක රන් මුතු කාෂ්ටක මහා පොළොව

ජීවයෙන් පිරි සොබාදම ගස් වැල් මල් පිබිදී හිනැහෙනවා ගංගා ඇළ දොළ ගලා බසිනවා රෑන් රෑන් විහඟුන් ඉගිළෙනවා සොබාදහම අප සැම සුරකිනවා කුණු දමමින් අපිරිසිදු නොකරන්නේ

සකි සඳක පෙම් සුවඳ සකි සඳක පෙම් සුවඳ කරකාර දින ළඟය නෙත් කඳුළු හැඟුම්බර නෙත් කෙවෙනි රතු කෙරුව අහිංසක හිතක පෙම පූදිද්දි ටිකින් ටික මිතුදමක

සුරකිමු සුරැකෙමු පණ නම් සමානයි ගහකොළ සතුන් පවා රැක්කොත් රැකෙයි මිනිසුන්ටත් හුස්ම පොවා සොබාදහම නැති කෙරුවොත් වදම දෙවා විඳවුම් ලැබෙයි හැමගෙම ජීවිතේ දවා දෙවියන් බුදුන්

හරිත පැහැයෙන් මැවෙන රටා හරිත පැහැයක් ලොවට ගෙන දෙන බිඟුන් මිහිරෙන් සතුන් රැක දෙන අමිල සම්පත් දැයට පුද දෙන සොබා මෑණිය මෙලොව වැජඹෙන බිංදු බිංදු

සැන්දෑ අහස යට අසිරිය ගං ඉවුරේ මා සිටිනා සැන්දෑ සමේ කවියකට පද බඳිනට සිතෙනා සමේ සුන්දර ද මෙතරම් පරිසරය මේ මා ඉන්නා ගං ඉවුරේ අසිරිය

දරුවනි මගේ දරුවන් හැදුවේ මතු රජ කරවන්න නොවේ මිනිසෙක් වෙලා පය ගහලා ඉන්න ලොවේ ඇති දැඩි කෙරුවේ දහදුක් විඳ මමයි දුවේ පාරට වැටුණේ මා පෙර

වරද කාගෙ ද? බලා ඉන්නා බවම දැනගෙන රිදුම් දෙන්නේ තවත් පපුවට පිහි තුඩක් නොදැකපු කතාවක සියුම් ඉදිකටු සැරයි පපුවට හීනී මායම ඉඟි කරන හැඩ තනිය