පරතරය නොනිමි කතරක විඳින දුක සැප කඳුළු ලියකම් මව මවා සසර ගමනක සුසුම් හඬ මැද ක‍ටු කිනිති හදවත් තළා නොදැක රන් මුතු කාෂ්ටක මහා පොළොව

ජීවයෙන් පිරි සොබාදම ගස් වැල් මල් පිබිදී හිනැහෙනවා ගංගා ඇළ දොළ ගලා බසිනවා රෑන් රෑන් විහඟුන් ඉගිළෙනවා සොබාදහම අප සැම සුරකිනවා කුණු දමමින් අපිරිසිදු නොකරන්නේ

සකි සඳක පෙම් සුවඳ සකි සඳක පෙම් සුවඳ කරකාර දින ළඟය නෙත් කඳුළු හැඟුම්බර නෙත් කෙවෙනි රතු කෙරුව අහිංසක හිතක පෙම පූදිද්දි ටිකින් ටික මිතුදමක

සුරකිමු සුරැකෙමු පණ නම් සමානයි ගහකොළ සතුන් පවා රැක්කොත් රැකෙයි මිනිසුන්ටත් හුස්ම පොවා සොබාදහම නැති කෙරුවොත් වදම දෙවා විඳවුම් ලැබෙයි හැමගෙම ජීවිතේ දවා දෙවියන් බුදුන්

හරිත පැහැයෙන් මැවෙන රටා හරිත පැහැයක් ලොවට ගෙන දෙන බිඟුන් මිහිරෙන් සතුන් රැක දෙන අමිල සම්පත් දැයට පුද දෙන සොබා මෑණිය මෙලොව වැජඹෙන බිංදු බිංදු

සැන්දෑ අහස යට අසිරිය ගං ඉවුරේ මා සිටිනා සැන්දෑ සමේ කවියකට පද බඳිනට සිතෙනා සමේ සුන්දර ද මෙතරම් පරිසරය මේ මා ඉන්නා ගං ඉවුරේ අසිරිය

දරුවනි මගේ දරුවන් හැදුවේ මතු රජ කරවන්න නොවේ මිනිසෙක් වෙලා පය ගහලා ඉන්න ලොවේ ඇති දැඩි කෙරුවේ දහදුක් විඳ මමයි දුවේ පාරට වැටුණේ මා පෙර

වරද කාගෙ ද? බලා ඉන්නා බවම දැනගෙන රිදුම් දෙන්නේ තවත් පපුවට පිහි තුඩක් නොදැකපු කතාවක සියුම් ඉදිකටු සැරයි පපුවට හීනී මායම ඉඟි කරන හැඩ තනිය

දන්නවා මං කාරණේ පෝය දා පුර පසළොස්වක සඳපායලා තිබුණා ඔහේදන්නේ නැතුවම සිතට දැනුණාඅමාවක දවසක් වගේ හීන් සීරුවේ සිතට දුකකුත්ආවෙ නැතුවා නම් නොවේඅමාවක දා අහස පීරාපුන්

සද්දන්ත කුලයේ ඇත් රජු පුංචි කාලේ මගේ ලෝකයෙ වීරයා කවුරුන් ද ඇහුවම “තාත්තා” විතරමයි කියලා කිව්වා මං පන්තියේ ටීචර්ට ඉඳල හිටලා අනික් උන්ගේ තාත්තලා ඉස්කෝලේ

දුක ද මිහිරක් කරගත් තාත්තා දහදිය බිංදුවල ලුණු රස එළාගත්ත බත්පතට වැටුණට රහ වැඩි වුණා මිසක දිවට අපුලක් නම් දැනුන් නෑ කිසිවිට දූවිලි තැවරිලාම තදට

ගසක් වවා හෙටක් පතමු ජීවිතය ජය ගන්න අපට නුඹ අවැසිමය පණට පණ මෙන් වෙළී නුඹ අපත් සමගමය නුඹ නැතුව බැහැ අපට අනේ හුස්මක් ගන්න ඉතින්