දන්නවා මං කාරණේ පෝය දා පුර පසළොස්වක සඳපායලා තිබුණා ඔහේදන්නේ නැතුවම සිතට දැනුණාඅමාවක දවසක් වගේ හීන් සීරුවේ සිතට දුකකුත්ආවෙ නැතුවා නම් නොවේඅමාවක දා අහස පීරාපුන්

සද්දන්ත කුලයේ ඇත් රජු පුංචි කාලේ මගේ ලෝකයෙ වීරයා කවුරුන් ද ඇහුවම “තාත්තා” විතරමයි කියලා කිව්වා මං පන්තියේ ටීචර්ට ඉඳල හිටලා අනික් උන්ගේ තාත්තලා ඉස්කෝලේ

දුක ද මිහිරක් කරගත් තාත්තා දහදිය බිංදුවල ලුණු රස එළාගත්ත බත්පතට වැටුණට රහ වැඩි වුණා මිසක දිවට අපුලක් නම් දැනුන් නෑ කිසිවිට දූවිලි තැවරිලාම තදට

ගසක් වවා හෙටක් පතමු ජීවිතය ජය ගන්න අපට නුඹ අවැසිමය පණට පණ මෙන් වෙළී නුඹ අපත් සමගමය නුඹ නැතුව බැහැ අපට අනේ හුස්මක් ගන්න ඉතින්

විඳගන්න පරිසරය නිල් දිය කඩිති ළඟ හරි සිසිලසක් ඇත ගස් වැල් පීරමින් නටනා මද නළ ද ඇත දසතින් ඇසෙන කිචිබිචි හඬ නිමක් නැත මොහොතක් ඉන්න

මිහිමවයි ජීවයයි පුතා: අම්මේ… අද ටීච ගෙදර වැඩ දුන්නා. කවි ටිකක් ලියන්න. අනේ මට තේරෙන්නේ නෑනේ. අම්මට මහන්සිත් ඇති. අම්මා: මොනවා ගැන ද පුතේ කවි

ගහකොළට හුස්ම දෙමු තුරු මුදුන් මතට නැගි හිස් කමක් කෑ ගසයි තුරුණු ජවයයි කියා තවකෙකුත් පොර බඳයි හුස්ම ඉල්ලා සියොත් කැල රටින් පැන දුවයි දිනේකට

පරිසරයේ මිහිරියාව විසල් තුරුලිය ගෙනෙයි සිසිලස රැඳී ඉන්නට අපට සුව සේ පිපී කුසුමන් මතම රඟමින් රොන් ගනියි සමනලුන් රිසි සේ සුදෝ සුදුවන් විසිර පෙණ කැටි

මිහිරිතම තනුව ඇය සෙනෙහසක නාමයෙන් වැලඳ ගෙන සිව් බඹය තනන්නට නව ලොවක් රක්ත ලෙය හරවා කිරට සෙනෙහසට අරුතක් දී මිහිරිතම සප්ත ස්වරයෙන් කවියකට තනු ලියා

කඳුළු සඟවා හඬන අම්මා මහලු නිවසක දිවි ගෙවන නුඹේ අම්මා එදා නුඹ වෙනුවෙන් රැයෙත් දුක් වින්දා සීතල නොදැනෙන්න තුරුලු කර පොරවා අනේ නුඹ හදපු මව

නිම් නැති සෙනෙහෙ විල දැලි ඉඳුල් පිහදදා චීත්තේ පිට පොටේ හැම උදේ ඈ තැබුවේ බුදුසරණ මගේ හිසේ බත්මුලට එතුවාට ඇගේ රස අත් ගුණේ අම්මා කවදත්

මතු බුදු වන අම්මා මුදු සුමුදු වදන් තුළ මගෙ ලෝකෙ සැනැස්සූ කප්පරක් දුක් දරන් හැම හිතම හිනැස්සූ උස්මහත් වනු බලන් නුඹේ කඳුළු වැළැක්වූ මහමෙරකි මගෙ