විඳගන්න පරිසරය නිල් දිය කඩිති ළඟ හරි සිසිලසක් ඇත ගස් වැල් පීරමින් නටනා මද නළ ද ඇත දසතින් ඇසෙන කිචිබිචි හඬ නිමක් නැත මොහොතක් ඉන්න

මිහිමවයි ජීවයයි පුතා: අම්මේ… අද ටීච ගෙදර වැඩ දුන්නා. කවි ටිකක් ලියන්න. අනේ මට තේරෙන්නේ නෑනේ. අම්මට මහන්සිත් ඇති. අම්මා: මොනවා ගැන ද පුතේ කවි

ගහකොළට හුස්ම දෙමු තුරු මුදුන් මතට නැගි හිස් කමක් කෑ ගසයි තුරුණු ජවයයි කියා තවකෙකුත් පොර බඳයි හුස්ම ඉල්ලා සියොත් කැල රටින් පැන දුවයි දිනේකට

පරිසරයේ මිහිරියාව විසල් තුරුලිය ගෙනෙයි සිසිලස රැඳී ඉන්නට අපට සුව සේ පිපී කුසුමන් මතම රඟමින් රොන් ගනියි සමනලුන් රිසි සේ සුදෝ සුදුවන් විසිර පෙණ කැටි

මිහිරිතම තනුව ඇය සෙනෙහසක නාමයෙන් වැලඳ ගෙන සිව් බඹය තනන්නට නව ලොවක් රක්ත ලෙය හරවා කිරට සෙනෙහසට අරුතක් දී මිහිරිතම සප්ත ස්වරයෙන් කවියකට තනු ලියා

කඳුළු සඟවා හඬන අම්මා මහලු නිවසක දිවි ගෙවන නුඹේ අම්මා එදා නුඹ වෙනුවෙන් රැයෙත් දුක් වින්දා සීතල නොදැනෙන්න තුරුලු කර පොරවා අනේ නුඹ හදපු මව

නිම් නැති සෙනෙහෙ විල දැලි ඉඳුල් පිහදදා චීත්තේ පිට පොටේ හැම උදේ ඈ තැබුවේ බුදුසරණ මගේ හිසේ බත්මුලට එතුවාට ඇගේ රස අත් ගුණේ අම්මා කවදත්

මතු බුදු වන අම්මා මුදු සුමුදු වදන් තුළ මගෙ ලෝකෙ සැනැස්සූ කප්පරක් දුක් දරන් හැම හිතම හිනැස්සූ උස්මහත් වනු බලන් නුඹේ කඳුළු වැළැක්වූ මහමෙරකි මගෙ

නැඟණියට ඔවදනක් හීන ගොඩක් ගෙනැත් දීලා පාට පාට ලෝක මවලා අනන්තයම මවා පාලා නුඹේ හිතත් රවට්ටාලා හෙමි හෙමිහිට එන්න කියලා ලස්සන ලොකු තෑගි දීලා ආදරයෙන්

සිහින ලොවින් මිදෙන්නම් ලොවට සිනාසී ඉන්නම් සිතේ තැවුල් සඟවන්නම් සිහින ලොවින් නැගිටින්නම් තනිය මම විඳගන්නම් හදේ රිදුම් ඉවසන්නම් මා හද සනසා ගන්නම් හොඳින් බව පෙන්වන්නම්

ජීවිතය යදිමි කරන සරදම් නොදැන හිටියට අනේ අවමන් විඳිනවා නිතර යනෙනා නොදත් මාවත රකුසු ඇස්දැයි හිතනවා කෑගසා හඬන්න සිතුණත් නෙතේ හංගා සිටිනවා නොනිදනා මහ රෑට

ලොවි කටු පිරුණු ගස්වලත් රස පිරී හැදුණ විට තැළුණු තරමට තවත් රස වෙවී දුන්නා මිස ඇහුවෙ කවුරු ද ඉතින් නුඹෙත් හිත රිදෙනව ද ලොවි වගේ