ඒ නිසා කාගෙවත් එපා හිත් තලන්න… බලාපං  ආදරෙයි මහා මෙරක් කියාලා මහා හුඟක් තෑගී කර විටින් විට එවාලා පපුව මැද ඇවිලෙනා දුක් ගින්න බලාලා මැණිකේ

කවියෙකුට විතරමයි පුළුවන්… ගැඹුරු හුස්මක කිමිදි කිමිදී සෝ තැවුල් මග හරින්න.. කිකිණි සිනහව හද පුරෝගෙන සැනසුමේ සුව විඳින්න… නටු අගින් ගිලිහිලා වැටුනත් පුරුදු ප්‍රේමය පුදන්න…

පතිනිය මල් මුරයට මල් කඩන්න යන්න එපා ගඟ මැද්දට මම එන්නම් මල් අරගෙන ගම අයිනේ පොකුණ ළඟට කිරි වෙහෙරට මල් පුදන්න ගියදා මම අම්මා එක්ක

ජීවිතය කහ නිල් කොළ වලින් සැම කඩතොළු මැකුවා දුටුවිට අපව දහසක් දොරගුළු වැසුවා පෙරදා විඳපු රිදවුම් මතකය පැසවා සැඟවී ඉඳපු කඩියෙකු හදවත සැපුවා නෙක නෙක

දිය හොද්ද හිරු එබෙන්නත් කලින් අලුයම ඇහෙන කිචි බිචි කුරුළු නාද පරාදයි අපෙ තාත්තාගේ බනින කුණුහරුපයේ නාද මග හැරෙන්නේ නොමැති දේ නම් බිඳෙන වළඳක ”

ප්‍රේමය අහසක් විය යුතුය “ප්‍රේමය සමානයි අහසට” ඒ ඇයි දන්නවද…? වහින්න ප්‍රථම වළාකුළු කොතරම් බර වුණත් අහස අත් නොහැර අල්ලන් සිටියා, උදෑසන පායන ඉර සවස

ජීවිතය විෂම වූ ලෝකයක වෙනස්වන ලෝකයක ඉපදී මේ කටුක ජීවිතයක සරණට මල් පිපුණු වසන්තයක තවමත් සොයනවා කුමක්දැයි ජීවිතය… හීන් සීරුවට හිඳගෙන අහෝ කල්පනාවක සිත ඔහේ

අලුත ගෙනා කුල දියණි ඉස්සර නුඹෙ තුරුලෙම උන් දඟකාරිපතිනිය වෙලා යුතුකම් ළඟ වී බාරිදුක සැප ළඟදි හිත සවිබල වී නෑරිනුඹගෙම මගේ යමි ඉටුකරමින් කාරි ඉස්සර

නිහඩ සෙනෙහය නොනිමි පහන් ටැඹ නුඹයි කිරි වෙන මෑණියන්ගේ ලෙයට නොදෙනිව හෙලුවා ගත පිරි දහඩිය බිඳු වැල් වින්දේ දුක් ගැහැට අප රජ කරනු වස් පෙනෙන්නට

මුවට එළියක් ගෙනෙන විදියක් වල්ගා තරුවක් බලා උන්නා හවස් යාමේ පෙනෙන ලා සඳ මුහුදු තීරෙන් ගිලෙන හිරු දැක මවාගත් මහ උජාරුවකින් මෝදු වෙන හැටි හෙමින්

තාත්තෙක් වගේ රකින්නට බෑ දුවෙක් සත්තයි කිසිම කෙනෙකුට සුවඳ දෙන මල් කෝටි ගණනක් දිලිසි දිලිසි හැඩට උන්නට ලොකුම දුක් කඳ ගහක් විඳිනවා පුප්පලා පෙත් උඩට

බැල්ලක් උසාවියට කික්කි මං දුඹුරු යැයි ලියා ගන්නජාතකය ඕනද නොහැක එය කියන්නවාසයක් නැත හිතුනු විටකදි ලගින්නපොරකෑව විතරයි කොහෙද මොහොතක් නිවෙන්න මල්ලිලා අරන් ගියෙ පිරිමි හින්දා