යළි උපන් පිය සෙනෙහස කතා කරන ඔය ඇස් වල කිමිදෙන්නහිනා වෙවී උරහිස මත දැවටෙන්නතෙරක් නොමැති ආදර බස් මුමුණන්නතවත් පමා ඇයි අප අපගෙම වෙන්න සඳක් වෙලා

නුඹට මා පරදිනා සුපෙම් හිත ළං ළංව ආදරය පවසනා නෙත් වසන් කර ඉන්න බැරිව මා පරදනා ඔය සෙනෙහෙ දිය ගඟකී නිතර මා නහවනා නිමක් නම්

අහිමි පෙම අත අල්ලන් ගිය ගව් දුර මා එක්ක ගිහින් බොහෝම අපට අපව හිමි නැති ලෙස මගෙන් ඉවත ගිය සඳ ඔබ අදහාගන්න බැරුව තවම බලා

විරාමය නමට ලියවුණු හැඟුම් මිදුණම අපිට අපිවත් නැති වෙනවා තනිය තනි මැකුමටම ආවම පන්හිඳෙන් කවි ලියවෙනවා නුඹට කැප කළ මගේ ආලය කාලයේ වැලි තැවරෙනවා මටම

ජීවිතේ මේ චාරිකාවේ කවුද තනියට නැවතුණේ තණපිඩක් මත සුසුම් සලනා, පිනි බිඳක් වැනි ජීවිතේ… නැගෙනතුරු හිරු සිනා සැලුවත්, නොදැන මියැදෙයි දහවලේ… කුමට තරහක් අනුන් පිළිබඳ,

නිවා, නිවෙන්න කරන්නට කිසි දෙයක් නැති කල දහ අතේ හිස අත ගසා හිතන්නට බැරි නොයෙක් දේ ගැන තනිව හිඳිමින් සිතනවා… දරන්නට බැරි කඳුළු ලේ පොදි

මට වගේම නංගිටත් අම්මවත් නැති වෙයිද? අම්මෙක්ට තුරුළු වී නිදන්නට සුවසේ කරපු පිං මදි නිසා ඉතිං පෙර සසරේ අම්මෙක්ව අහිමි වී ගියායින් පස්සේ දරුවෙක්‍ට කවුරුත්

ආදර මතක වළා පෙළ පලා ගොස් අහස් කුස තනි වෙලා සලා පියපත් කුරුලො ඔච්චමට හැඩ වෙලා තලා මුළු සිතම මගෙ ඔබ වෙනත ගොස් බලා මුකුලිතව

මතක අමතක කරන්න බෑ හිරු සඳු නැගෙන්නෙ, අවරට යන්න බලාගෙන… රළ වෙරළට ඇදෙන්නෙ, සයුරට යන්න බලාගෙන… කුසුමක් පිබිදෙන්නෙ, පරවෙනා බව දැනගෙන… නුඹ උනත් ළං වුණේ,

අප්පච්චී… පුංචි අතකින් අතැඟිල්ලෙ එල්ලීදුවන පොඩි උන් පේනවාහිමින් සීරුවේ ළඟට ගනිමින්සුදු දෝණි මගෙ කියනවාආයෙ කම්මුල් ඉඹිනවා ඉස්කෝලෙ ළඟ පංති යන තැනපිය සෙනේ මට පේනවාහිටිය නම්

සහිත බව විචිත්‍රවත් වූ බිනර මස, ග්‍රීස්ම සෘතුව නිම වී, ලබන්නා වූ වස්සානය, ග්‍රීෂ්මයෙන් බැට කෑ, සහෘදයන්ගේ හදවතට, නව සප්‍රාණිකත්වයෙන්, ගෙන දේමට යුහුසුළු වේ. එබැවින්

අම්මා… නෙක නෙක රිදුමන් වත පුරා හසකැනින් සඟවාගෙන මා දෑත නුඹ දෑතින්… මා ගත නුඹ අතරින් ගිලිහෙන්නට නොදී… උපදින්නට පළමුවෙන් සෙනෙහෙ දියෙන් දෝවනය කළ… මගේ